Bir uzak doğu atasözü demiş ki:
Her iyinin içinde bir kötü, her kötünün içinde bir iyi vardır.
Vardır da...
Yok aslında.
Yalan o.
Ya da böyle bir zamanın dünyası için söylenebilecek
bir söz değil o.
Halbuki zamansız olur bu sözler,
Öyle değil mi?
Zaman?
Hayat?
Hayat aslında ne biliyor musun?
Kötülüğün üzerine kurulu,
Siyah-gri renkli bir dünyada beyazı bulma çabası...
Hayat bu.
O her kötülüğü sana süper bir iyilikle sunar,
Grinin en açık ve en sıcak tonuyla.
Sonra sen de tüm saflığınla
kanıyorsun mutluluğu buldum diye!
Ve en son bir bakmışsın aslında beyaz da yok,
Mutluluk da...
İşin kötüsü, o saatten sonra gri de yok artık.
Tüm hayatın, bu acınası yer küre
Nefes aldığın her anla birlikte simsiyah, kapkaranlık bir girdaba
dönüşmüş!
