bir uçtan bir uca
bu sokaklarda kaldı gözlerim
bir de gündüzlerim
bir de
ışıklara düşen çocukların gölgeleri
pabuçları ayaklarında
tam ortasından açmış bir kitabı
yürüyor ruhlarımızı
kamunun maliyesi ve ahkâmıyla yüz yüze
devletin mermer merdivenlerinin ilk basamağında
etine kan grubunu yazmış bir halk
esirgemezlik barikatı örmüş gövdesiyle
tükürüp hükmüne
alınyazısına
devlet makinesi
döneceğini gösterdiği yer kadar eskidi bir gecede
ışıklaradır olanca hınçları
hey
kaldır başını
kalk ayağa
şöyle bir bak
hangimizin ocağına düşse kor
ölümsüzlüğe isabet ediyordur
çünkü alev alev yanan bir kitabı
gözleri yanmadan okuyamaz hiçbir insan
çünkü tam ortasından açıldı kitap
çünkü dönüyor tarihin sayfaları
çünkü devlet; maliye
ve ahkam
ve cinayettir
2.
sokaklar şiir
binaların aralık bırakılmış kapıları bizdendir
O’nun baktığı yerden bakmaya durmak esassa
her anlamıyla bir daha düşünmeli “Fransa’da iç savaş”ı
hayat böyledir bazen; hayat böyledir dostum
“taş” arıyorum zamanı uzun “kaldırım” yakışığı
sizi çok sevdiğimiz mevziilerde verilmiş omuzlar bizim
ölümlerden ölüm seçmeye gelmiş milyonlar beklemiyorduk ki
hayat böyledir diyen çok uzak bir dost kalışın sancısı da acıtmıyordur
artık
sokaklar bizden
binaların aralık bırakılmış kapıları şiirdir
birileri birbirlerinin hayatlarını yaşamaya yeltendi diye
yanıbaşımızda ölmesi yarım kalmış bunca hayat ateşe verilmiş gemilerdir
diye
