|
fiyaskonun düğünü
bir yerinden çatlamasını umuyorduk
suskunluğun
öyle olmadı
dünyayı kemirip durdu dişleri keskin
ve elleri çok görgüsüz
insan
endişeli fısıltılarla soruyoruz şimdi:
nereye kurulur yeni bir düş?
sesimiz çınlamadan düşüyor toprağa
çekip alıyor üstümüzden
çocukluğun atlas yorganını gökyüzü
yığılıp kalıyor kucağımıza
bir opera trajedisi misali
çökmüş ciğerleriyle
nisan
dizin
üst
geri
ileri
|
