ŞİİR

Erkan Kenan Durmaz 







Kıyamet


“…Demek ki; telafisi olmayan zaman, aileden çalınan zamanmış…”
Paramparça Aşklar ve Köpekler



Tenden silinip atıldı tüm ruh
Sualsiz tepkisiz güruh
Düşünmedi:

Ölür anılar
Nesneler ölür
İnsanlık ölür
Ve bir insan kalır alışılmışın dışında
Tüm hüzünleri taşıyan bünyesinde
Yüreğinde külden bir gül
O gülün her şey yazılı künyesinde

Külden öte
Dumandan öte
Belki hayattan öte

İnceldiği yerden kopan bir şiirdir
Bu hayat dediğin

Bütün günler aynı hızda ölüme gidiyorken
Toprak altına girmek değildir sadece ölüm
Kendini kaybedişlerin altında kalmak
‘Uçuşan yaprak’ belki

Anne lütfen ölme diyen kızın
Bir daha binemeyecek kadar büyüdüğü
Geride kalan ‘boş bir salıncak’

Yine de birincilik son güne yakışır ancak

Yokluğuna şiir olup
Boşluğuna düş ararken
Gidene değil kalanadır kıyamet

Güne vurursun
Gün savrulur
Geceye düşer bakışların
Yıldızları dağıtır
Parçalar ve döker ömrüne

Paramparça bir hayattır
Bu hayat dediğin


içindekiler    üst    geri    ileri   




 40