labil


kapı kolumda kaymaklı ateş yakar tenhalar
bardağı beynimde kırılır kristal gerçeğin
bunları unutup toprağı kazsam
gece üç buçuğu kovar çenemden.

su, sessizlik yerini alır mı bende
dere kurbağası kemer gözlerle
ne nişan alınır, ne tiyatro perde
elleri bulanık komşu oturur.

teneke düş, gövdesinden koptu
ayakkabının ruhta kaldı sökülen ipi
tırnak araları mesafeli etten iğrendi
direndi kemik kuyruğu yemende,
atlı ovam mısın? kum uykular mısın?
suyu sesten çek desem önüme ufalar mısın

her kare kendi anasını doğurdu köşede.
iskemle küflendi, yeri benimdi.

derdimi, samanda yaksam dumandır/
dilime yuvarlasam düğümdür/
kirpiğime itsem gömülür.
bebeğim kan yaprağı açmasın
kundağa kurşun değdi,
beşiğe bıçak.