Denizin bittiği yerde sen başlıyorsun
Karanlıklar yetiştiremiyorum sesine
Sekize bölüp kendimi
Bir
buçuğa tamamlıyorum
Pera’da
Yürümeye inat eden bir gölgeyim
Uzunca bir ıslaklık yerleşiyor gözkapaklarıma
Ucu ucuna seni soluyorum.
Suskun bir sağanağa kaçıyor gözkapakların
Yalnızca aynaların sırrını kazıyorum
Göçmesek de solmasak da
Bu aşk bizim Notre Dame’ımız
Biliyorum
Çanlarını her sabah
Gözbebeğimde dinliyorum.
Islıklarım yetişmiyor
Sana günışığını yolluyorum
İp ve zamanı karşılıyor adın
Ölüme umut kala
Ölüme umut kala seni sevmek zor
Biliyorum
Bırak beni yeni çarpıntılara
Ve yalnızca çarpıntılara
diyemiyorum
İmgesi oluyorum aşkın ve bitimin
Sana yeni bir durakta kaçıyorum
Ardımda bırakarak seni.
Aşkın ve ölümün sabahı hiç değişmiyor
Ben masamı değiştiriyorum.
