vahşet bodrumlarında yanık et bulamayan kadınlar
kemik külünden tanımak için yavrularını
tutam tutam yüreklerine bastırdılar
Duyarak...
son eskiz
İçindeki güvercin uyandı çırpınıyor
ya ölüme ya dirime
önce cehennemini duy
yüzün taştır yontudur
***
Canlılıklarını kayaya oyanlar
kırınca içe doğru sert ikonu
şefkat kanlarında, oluk oluk aktı
donuk ve soluk tenler uçtu
tanrının ölümüne ilk, çok şaşıranlar
uyuşuk bedenlerinde derleniş yıkıntı mahallinde keşif denediler
karınlarına abanan ağır çamur
hatırlatıyor insanüstü çabanın coşkusunu
yüzleri topaç şimdi
yüzleri güleç ve çocuksu
Hani hep birden deliliğin yeltenişi,
inşa olsun diye içimizde kalıcı cennet
insan yarıp ikiye bedenini, aşkı düşlerken
kulübesine çattığı ilk ellerdi onlar
ilk eskiz
Ellerimiz
yıllar yılı nakşolan çimentoya
tutmuş onları bükmüş, yine de
sarılamamış dünya...
başaklar var şimdi, tüm görünümlerinde ölü
dağlar nehirler ve martılar var, rüzgarları neşeyle ölü
her doğumunda bir yanılgı silsilesi gibi gün
mahcubiyeti de yüklenerek asıl,
karanlık ağızlara hücum ediyor...
ağızların içinden tek tip homurtu!
bitiminden sorumsuz güneşin, aranıyor fellik fellik dünyayı
orada biri var mıydı
eşikten atamayan adımını
kan kaygan
nasılsa yabancı
Güle oynaya fıçı içinde ha yuvarlanır ha gümlerdi
göğe de nimet demezdi
"hepimiz ona hak verdik”:
altındaki toprak batıyorsa
açabilir içeriden ağzını, kuşları göğüyle yutabilir...
bulutu yağmurla denizi maviyle soldurup
kucaklaşanları, karanfil kokusunda vurabilir...
belirim
Ve durmadan ellersiz ve durmadan yüreksiz
ve kozmos hızıyla bağlanan birbirine
kokusuz renksiz bir çevrim “işidir” çokluk!
ve dökme omuzları gergin
misillemeci kalçaları sıkık
dimdik eril omurgasıyla
rap rap geçişi kendi yüreğinin soğuk demirlerini
titreyerek dehşet içinde, kıvırarak bıçağını canlı bir güvercine
kaçıncı tekrar şimdi orada
"güvercin ne ölüdür ne diridir”
korkusu ile uçumu arasında
bekler...
bir parçanı insanlaştırmaya...
