ŞİİR

Korkut Kabapalamut   







SONBAHARIN İLK GÜNÜ


Kayıp gidiyor yaz uzak limanlardan
Çocuklar dikkatle gökyüzüne bakıyor
Ölüyüm boş bir havuz ve kara delikler kadar
Soruyorum sımsıkı tutunduğum mevsim
Neden yere serilmiş dalgaların ucunda

Hangimiz dikecek cesetleri ayağa?
-Dudaklarımdan kan sızıyor boş bulunsam-
Bir ağaç pencerede kendine soyunuyor
Rüzgâr dalgınlıkla adımlıyor tuşları
Bir yılan çöreklenmiş akvaryum kapağına

Boşalmış pazarlara sürüklüyorum seni
Boyanıyoruz yağmalanmış gecenin renklerine
Ellerim kime uzatsam boş kalıyor
Duvarda sallanıyor örümceğin gölgesi

Bir at gibi alnının ortasından vurulmuş
Çöküyor serinliği ayazmaların
Sonbahar parmak izlerini bırakıyor
Şimdiden ürpermeye başlamış yüzümüze

 


dizin    üst    geri    ileri  

 



  3  

 SÜJE  /  Korkut Kabapalamut   /  yirmi sekiz temmuz iki bin on beş     11