Mahkeme dönüşü koğuşun önüne geldiğimde dehşet bir görüntüyle irkildim.
Çok büyük bir kalabalık koğuşun bahçesinde yere yatırılmış; coplarla,
tekmelerle, tüfek dipçikleriyle zorla şınav çektiriliyordu. Ortalığı
karşı çıkmaya çalışan protesto sesleri ve iniltiler kaplamıştı. Çoğu
dayanacak gücü kalmadığı için boylu boyunca yere serilmiş; o
durumdakilere askerler toplu halde çullanıyor, öldüresiye dövüyorlardı.
Şok ve şaşkınlık içinde olan biteni anlamak için koğuşa koştum.
Gördüğüm manzara daha beterdi. İçerisin bir sahra hastanesinden farkı
yoktu. Girer girmez boğazınızı yoğun bir ecza kokusu yakıyordu.
Ortalıkta, kolonya, ispirto, alkol, tentürdiyot, bulabildikleri ne varsa
elden ele dolaşıyordu. Yerler arkadaşların baygın vücutlarıyla
kaplanmıştı. Nerdeyse adım atacak yer yoktu. Ve sürekli olarak dışarıdan,
birer ceset gibi, bayılmış halde insanlar getiriliyordu, diğer
arkadaşlarca kollarından ve ayaklarından tutularak, sürüklenircesine.
Gelenlerin hiç birinin bilinci açık değildi. Tümüyle bayılmış
haldeydiler. Her gelen anında yere seriliyor, vücuduna, kolonya ve alkol
sürülerek aralıksız masaj yapılarak kendilerine getirilmeye
çalışılıyordu. Kendilerine gelmeleri içinse bu işlemler oldukça uzun
zaman alıyordu. Durumları hiç de iç açıcı değildi. Kapıdan ilk gördüğüm
kişinin yanına koşarak ben de katıldım yardım ekibine. Bir yandan masaj
yapmaya çalışırken bir yandan da yanımdakilerden durumu öğrenmeye
çalışıyordum. ‘Noldu burada?’ ‘Yıkım’ dedi biri. ‘Yıkım günlerinden biri.
Alışsan iyi olacak. Burada sık sık olur bu. Bugün de Dev-Yol toplu
davasına girenleri buldu yıkım.’ ‘Neden? Bu da nerden çıktı?’ ‘İki gün
önce’ dedi bir diğeri, ‘mahkemeye götürülürken başlarındaki subay takmış
bunlara. Önce sola dön, sağa dön, uygun adım marş gibi bir sürü uygulama
yapmak istemiş. Bunlar da uymamış. Bugün o subay geldi koğuşa. Ve
gördüğün gibi hepsini bu hale getirdi.’ Zaman ilerliyor ancak yıkım
bitmek bilmiyordu. Arada bir askerlerle baştaki subay içeri giriyor
‘sıradaki Dev_Yolcu ‘ diye bağırarak içerden yeni yeni kurbanlar
götürüyordu dışarıya. Bitmek bilmez bir nefret saatler geçse de
dinmiyordu. Bir süre sonra yeniden girdi içeri subay ‘Evet, sıradaki
Dev_Yolcu, yok mu başka Dev-Yolcu’ diye bağırır bağırmaz, dikildim
karşısına, ‘Ben varım.’ Alay ve zevk karışımı pis bir sırıtmayla tuttu
kolumu dışarıya götürmek için. İşte o ana koşarak koğuş çavuşumuz geldi
yanımıza. İlk geldiğim andan beri, hakkımızı cesaretle arayan bu çavuşu
sevmiştim. Bir kolumdan da o tutarak beni çekti.’Gel buraya, aradığı sen
değilsin.’ ‘Niye?’ dedim, Dev-Yol örgüt üyeliğinden getirilmedik mi?
Üstelik ‘Yeniden-İnşadan yargılanıyoruz’ diyerek bu kez ben sırıtarak
baktım subayın yüzüne. Bu kez ona döndü çavuşumuz, ‘Bırak onu, o sonradan
geldi. Toplu Davayla ilgisi yok.’ Subay, kolumu bırakırken, bu kez alay
dozunu daha da arttırırarak sürdürdü pis sırıtışını. ‘Haaaa..’ dedi, ‘
sen çekil bakayım şöyle. Biz toptancılarla ilgileniyoruz,
parekendecilerle değil.’ İşte buna fena bozuldum. Ciddiye alınmamama
müthiş sinir oldum. Koğuşun diplerine doğru adam aramaya koyulmuşken,
düşüncelerimi okudu herhalde, yeniden, alaylı bakışlarla döndü bana. ‘Ama
bekle. Bunlardan sonra seni de alacağım’. Ohh..anında keyfim yerine
geldi. Zevkten dört köşe oldum. Ben de aynı alaylı ses tonuyla yanıt
verdim. ‘Beklerim. Ben her zaman buradayım.’ Tabii, o gün beklemekten
ağaç oldum. Gelen giden olmadı.
Yıkımın sonlarına doğru, genel durumu görmek için yan koğuşa geçtim.
Görür görmez Yusuf geldi yanıma. Bizim mahkemeyle ilgili dert ortağım ve
danışmanım olduğu için hemen girdi konuya: ‘Noldu mahkeme sonucu? Söyle
hemen.’ ‘Savcı sivildi’ dedim. Sevinçle gözleri parladı. ‘Kurtuldunuz
yani.’ Gülümseyerek baktım yüzüne. ‘Tutuklanma istedi.’ Bir anda suratı
allak bullak oldu. Yine de bana umut vermeye çalışarak ‘Üzülme. Şimdi
bakarsın sivil bir hakim denk gelir, karara uymaz.’ ‘Yorma kendini’
dedim, ‘ kendin de inanmadığın sözleri etmene gerek yok. Hem ben artık
alıştım buraya. Üzülecek bir durum yok.’ Sustu. ‘Aaaa..’
dedim..’unutmadan, sigaraları alayım.’Benim için aldığı sigaraları
çıkarıp verdi. İki koğuş arasındaki orta bölüme geçtim. Bir sigara yakıp,
bitmek üzere olan yıkımdan arta kalanlara daldı gözlerim. Saatlerce sürdü
yıkım, bir o kadar da öldürülesiye dövülenlerin kendilerine gelmeleri.
Gece tatsız, kasvetli bir havaya büründü koğuş. Genelde, akşam ondaki
yatma saatine kimse uymaz, sohbetler, fiskoslar sürerdi. Ancak bu kez tüm
insanlar yataklarında ölüm sessizliğine bürünmüşlerdi. Herkes sus-pus
olmuş bir halde yataklarına gömülmüşlerdi ama aslında kimse de
uyumuyordu. O günkü yıkım kimsede ne konuşacak ne de uyuyacak hal
bırakmıştı.
Derken gür ve derinden bir ‘oooooooooooffffff’ sesi yırttı geceyi. Ve
ardından, yaşamımda ilk kez duyduğum, güneş yüzü küfür geldi: ‘Tanrım..
sana bir sözüm yok ama…..’’ Herkes kulaklarını sese doğru dikmiş, sözün
arkasını bekliyordu… ‘’…….çeşit çeşit kullarını si………….’’ Hiç kimse
uyuyamıyordu dedim ya..bu sözle aynen doğrulandı. Bütün koğuş, kahkalarla
sarsıldı bir anda. Bu küfür tüm koğuşu bir anda eski canlılığına
kavuşturmuştu. Uzun süre sürdü gülmeler. Ardından sohbetler, fiskoslar
yeniden başladı. Koğuş, yine bildiğimiz, bizim koğuştu.
Bu geceyi ne zaman anımsasam, Sırrı’nın da benzeri bir Mamak anısı aklıma
gelir. Sırı Süreyya Önder, okuldan ve yurttan yakın arkadaşımız ve
dostumuzdu. 12 Eylül öncesi dönemde her gece sabahladığımız günlerde,
vazgeçilmez sohbet ve saz arkadaşımızdı. Her zaman esprili, sıcak,
gülümseyen yüzüyle içten bir dost, yakın bir arkadaşımızdı ve benim için
sonsuza dek de öyle kalacak. Sadece sohbetleriyle de değil, Sırı çok iyi
bir saz ustadır. Hem sazı ustalıkla kullanır hem de sesi güzeldir. Onunla
yurtta tüm devrimci türküleri sabahlara dek söyleyerek geçti günlerimiz.
Ses ve sazdaki ustalığıyla Ankara’da gazinolarda da sahneye çıktı. Onun
sanatta bir yerlere geleceği kesindi de, müzikte değil sinemada çıkışı
biraz sürpriz oldu bizler için. Siyasetteki varlığıysa her kesim için iyi
oldu. Meclisin onun gibi, baskılara boyun eğmeyen, kararlıkla karşı
çıkarak mücadele eden romantik bir devrimciye her zaman ihtiyacı var. O
da 12 Eylül’de çok çekenlerden. Sinemaya girişi de, çektiklerinin içinde
biriktirdiği öfke nedeniyledir. Bu öfkeyi bir şekilde dışarıya boşaltmak
istedi ve sinemayı seçti.
‘’Ankara’daki her devrimci mutlaka bir gün Mamak’ı tadacaktır’ şiarına
uygun olarak Sırrı’da kaldı Mamak’ta. Kaldığı dönemde onlar da yaşıyor
‘Yıkım’ı. Yine bir yıkım günü, tüm koğuşa girişilmiş, hepsi betonun
üzerinde baygın, yarı-baygın şekillerde inleye inleye kendine gelmeye
çalışıyor. Kimsede bırakın kıpırdamayı, konuşacak güç kalmamış. Öyle bir
konumda, Sırrı, zorlanarak hafifçe başını yerde yatan diğer arkadaşlara
doğru kaldırır: ‘Arkadaşlar’ der, ‘ en kötü günümüz böyle olsun.’ Koğuş
kahkahalarla ayılır.
O günden sonra baskılar biraz daha arttı Mamak’ta. Ama günlük yaşamımızın
çok da etkilendiği söylenemez. Artık her uygulamaya alışkındık. Neşemizi
yine de yitirmiyorduk. Bense artık oranın müstakbel yerlisi olacağım için
çok çabuk uyum sağlamıştım ortamla. Yine koğuşlarda gezinerek sohbetlerim
sürüyor, yine kitap ve iddianameleri okuyor, yine sigara haracımı
topluyor ve orta bölmedeki sigara içtiğimiz bölümde tüttüre tüttüre
dışarısını izlemekle geçiyordu günlerim. Ama tüm uygulamalara evet de,
askeriyenin o akıl mantık yoksunu iç uygulamalarına alışmanın ‘mümkünatı’
yoktu yine de. Özellikle de sayım ve ‘dinlenme, hava alma’ zamanlarında.
Ne Mamak’ta ne de yıllar sonra şu sayım olayına bir türlü akıl mantık
erdiremedim. Sonra erdirmeyi de bıraktım zaten. ‘Askerdir, ne yapsa
yeridir’ diyerek. Yani, bir yandan ‘silahlanmada’ en ileri teknolojiyi
kullanacaksın, bombalayacağın yerleri bilgisayar düzeneğinde en ince
koordinatlarına dek saptayacaksın, öte yanda sayım yaparken yanında
hesap makinesi hatta abaküs bile kullanmayacaksın. Kim icat ettiyse,
sayımlarda herkes birden başlayarak numarasını bağıra bağıra (kendine
kendine fişlemenin en ilkel durumu) yandakine kulak zarını patlatırcasına
haykıracak. Her sayım geçici delilik durumuydu benim için bu nedenle.
Havalandırma molaları ondan da zıpçıktı. Nasıl bir dinlenme molasıysa,
alana çıkılacak ve herkes, dönme dolap gibi kendi kafasına göre dar bir
daire yaratarak, dön baba dönelim havasıyla koştururcasına bu daireyi
dönecek. Hani bir zamanlar postacılar arasında bir hızlı yürüme yarışı
yapılırdı. Aynen onun gibi..ve bunun adı da ‘dinlenme, havalanma’ oluyor.
Ben bir kez çıktım, geberdim yorgunluktan. Bu nedenle dinlenme saatlerini
sigara molası olarak kullanmaya başladım. Kimi kez de çıkmadan içerde
sakin sakin yatak keyfi yapıyordum. O da ayrı bir çatlaklık. Hapisliğin
dışında iş yok, güç yok. Bu nedenle de yatmak yasak değil, serbest. Ama
ille de sabahın köründe uyandırılacaksın. Yatak kıyafetini değiştirip
giyineceksin, sonra o günlük kıyafetinle yeniden yatabiliyorsun.
Artan baskılardan biri de İstiklal Marşı’nı okutmaların artmasıydı. Tabi
marş olarak değil söz olarak ve sadece marştaki 2 kıta değil, tamamı.
Hepsini bilmek zorundasın zaten. Bir de kalkıp örneğin 7. kıtayı oku
buyruğu geldiği zaman orada çuvallıyorsun. İşte bunun için İstiklal Marşı
ezberleme kontrolleri tam bir azap oluyordu. Bunun sağ-solla,
milliyetçilik, milliyetsizlikle ilgisi yok. Mamak’a düşen herkes,
çıktığında İstiklal Marşı’dan bıkmış hatta nefret eder bir hale
gelir/getirilir. 12 Eylül’ün bu ülkeye yaptığı iş de kısaca budur. Öyle
ki, 12 Eylül öncesinde MHP’nin önemli isimlerinden Yaşar Okuyan da
anılarında bu gerçeği açık yüreklilikle söyler. Marş dahil, 12 Eylül
saçmalıklarından, uygulamalardan o kadar bunalmıştır ki ‘’eskiden Nazım
Hikmet’i vatan haini görürdüm’’ der, ‘’şimdi evimde bir büstü var. Şimdi
onu çok iyi anlıyorum.’’
Asker, bu sıkı uygulamaları bir tek kişiye geçiremiyordu koğuşta. O da
çok ilginç. Bir gün akşamüstü beş civarı, yine sayım var. Herkes
hazırolda beklemekte, birimiz hariç. İçimizden bir arkadaş, son derece
rahat ve yavaş hareketlerle, ranzasının altından bir kutu çıkarır. İçinde
ayakkabı boyası var. Ayakkabısını boyayacak. Seslendim, ‘gelsene ollum
buraya ‘ diye. Hiç tınmadı bile. ‘Beklesinler’ dedi gayet kayıtsızca.
Toplu halde bir manga asker içeri girdi, bunda tık yok. Onların gözü
önünde son derece rahat ayakkabılarını boyuyor. İşin ilginci askerlerden
de tık yok, hiç tepkisiz onu izliyorlar. Bu vatandaş ayakkabıları
boyadıktan sonra sağıma gelerek sıraya girdi, askerin başındaki subaya da
eliyle işaret vererek, ‘tamam başla’ dedi. Çok garibime gitti. Sayımdan
sonra sordum çocuklara, güldüler, ‘boşver, aramızda idare ediyoruz, biraz
kafayı yemiş bir arkadaşımız’ dediler. Ama adam biraz güleç yüzlü,
neşeli, esprili biri fakat hiç de deliye benzer bir yanı yok. Kafama
takıldı, onunda suçunu buldum, iddianameden. Sanırım dördü güvenlik
görevlisi yedi kişiyi öldürmekten idamla yargılanıyordu. Üstüne bu kadar
suç bindirildiğine göre yakaladıklarında oldukça hırpalamış olmalılar.
Aklındaki dengesizliğin nedeni anlaşıldı. Bir de, ‘zaten idamlık, ha yedi
ha sekiz ne fark eder’ mantığıyla askerlerin de neden üzerine
gitmediğini/gidemediğini de çözmüş oldum. İdamla yargılanıyordu ama,
koğuşumuzun neşe küpüydü. Ve bırakın insan öldürmeyi, bir tavuk bile
kesemez denilen türde, tanıdığım en insancıl insandı.
Koskoca koğuşun içinde, onca insanın arasında kapıdan girer girmez sol
dipte, topu topu iki ranzaya sığışmaya çalışan 7-8 kişi hep dikkatimi
çekmişti. Çekmişti çünkü, yemek zamanlarındaki kısa süreli fiskosların
dışında birbirleriyle hiç konuştuklarını görmemiştim. Ne zaman baksam ya
namaz kılarken ya da Kuran okurken görüyordum onları. Bir gün sordum
çocuklara ‘bunlar dinci bir örgütten mi?’ ‘Yooo..’ dediler, ‘…bildiğimiz
faşistler.’ Haydaaa.. ula bunlar ne zaman kendilerini dine verdiler
böyle?. ‘İyi de’ dedim, ‘niye onları buraya verdiler ki? Bunca insanın
arasında bir avuç faşist. Korkuyorlardır..’ ‘Sen öyle san’ dedi sorduğum
arkadaş, ‘onlar buraya ajanlık yapmak için verildiler. Kimse kılına
dokunamıyor. Eskiden yoktu, yıkım günleri bunlar buraya geldikten sonra
başladı.’ Sürekli namaz kılan bir ajanlar ordusu.
Namaz kılan sadece onlar değildi. Yattığım yatağın solundaki ranzada
yatan yaşlıca bir amca da sürekli namaz kılar, dua okurdu. Ama onun
durumu çok farkıydı. Bir gün ben sormadan bana açıldı. Sanırım Tunceli
taraflarında köylülük yapıyormuş. Bir gün tarlasında arama yapıyorlar ve
tabanca buluyorlar. 67 yaşındaki bu adamı da örgüt üyesi diye, Kaypakkaya
grubuna dahil edip Mamak’a getiriyorlar. İki yıldır tutuklu. Ailesi ve
avukatları ilk sekiz ay gelmiş ziyaretine. Ondan sonra da bir yılı aşkın
bir süre gelen gideni yok. Sadece yakınları değil, yakınlarının tuttuğu
avukat da gelmez olmuş. İçeri düşünce varını, yoğunu, tarlasını satmak
zorunda kalmış. Şimdiyse çaresiz bir durumda sürekli ağlıyordu. Bana sık
sık saatlerce dert yakınır, içini dökerdi. Ve yalvarırdı: ‘Ben burada
unutuldum. Çoluk çocuk nasıllar? Onlardan da hiç haber alamıyorum. Çok
özledim hepsini.Yalvarırım bana yardım et. Benim buradan çıkacağım yok.
Eğer sen önden çıkarsan, sana bizimkilerin ve avukatın adresini vereyim.
Onları bul, gelip görsünler beni ‘ diyordu. ‘Tamam amca’ demiştim, çıkar
çıkmaz ilk senin için ilgileneceğim. Orada kaldığım süre içinde her gece
yattıktan sonra en az 2-3 saat için için ağladığını duyuyordum.
Faşistlerin konuşmaksızın sürekli daracık bir alanda kendilerini namaza
niyaza verdiklerini söyledim ya, bir tek onlar kalmıştı bulaşmadığım,
sonunda onlardan biriyle de tanışma fırsatı buldum. Ama sanırım onlar pek
memnun olmadı bundan. Bir gün öğleden sonra, bizimkilerin koştura koştura
dinlenme molası aldıkları saatler.. Çoğu insan dışarıda birazı sigara
içme bölümünde, benim gibi bir iki tanesi de koğuşta dolanıp duruyor. Bir
ara tuvalete gittim. Bu sırada tuvaletlerin olduğu bölümde, çeşmelerin
birinin başında bunlardan biri. Yanında büyükçe bir çaydanlık sıcak su
duruyor. Son derece kibar bir şekilde bana ‘Afedersin ağabeycim, rica
etsem, başıma su döker misiniz? Kafamı yıkayacağım’ dedi. Ne diyeyim
şimdi, adam son derece kibarca yardım istiyor. ‘Tamam’ dedim ‘eğ başını.’
Ben su döktüm o kafasını yıkadı. Çok memnun oldu. Defalarca teşekkür
etti, sonra: ‘Siz de ister misiniz ağabeycim, isterseniz su getireyim,
siz de yıkayın.’ ‘Su varsa getir o zaman’. Az sonra elinde sürüye sürüye
getirdiği dev bir bidon sıcak suyla geldi. ‘Yardım edin de, çaydanlığı
doldurayım’ dedi. Ben bir bidon sıcak suyu görünce ‘yok’ dedim, ‘gerek
yok. Ver bana o bidonu, çaydanlığı da ver. Ben banyo yapacağım.’ Bir şey
diyemedi, tamam, demekle yetindi. Tuvaletlerden birine götürdüm bidonu,
gerçi hantal kapılar kolayca açılmıyordu ama ne olur ne olmaz diye onu da
kapının önüne diktim, ‘Bekle kapının önünde, gelen olursa girmesini
engelle.’ Yine boynunu bükerek tamam demekle yetindi. Koskoca bidon bana
kılı kılına yetti ama çok iyi bir banyo yapmıştım. Teşekkür ederek boş
bidonu uzattım ona. O cenahtan başka bana kafasını yıkattıran olmadı.
Herhalde su dökmemi beğenmediler.
Önceki bölümlerde söylemiştim. Mamak bana pek de zor gelmedi aslında
diye. Gerçekten öyle. Bulunduğum ortama uyum konusunda pek sorun
yaratmam. Sokak kedisi de olabilirim ev kedisi de. Günlerce sokaklarda
gezsem de aylarca evden dışarı çıkmasam da şikayetçi olmam. Vahşi ve
evcil yanım her zaman iç-içedir. Ancak bir tek gün, içerde olmanın
dayanılmaz üzüntüsünü ve burukluğunu yaşadım. Bir sabah kahvaltıdan sonra
gazetelere bakarken, Cumhuriyet’te gördüğüm bir haberle yıkıldım. Hasan
Hüseyin beyin kanaması geçirmiş ve hastaneye kaldırılmıştı. Hasan Hüseyin
abi, Ankara’da tanıdığım insanlar arasında en yakınımda olan birkaç
kişiden biri hatta en yakınımdı. Özellikle 12 Eylül’ün ilk günlerinde, o
da eski bir gazetecidir, hemen her gece ya bir yere oturur ya da herhangi
bir kokteylde muhakkak bir araya gelir, basında edindiğimiz ancak
yasaklar nedeniyle yazamadığımız haberleri birbirimize aktararak
gelişmeleri değerlendirirdik. Zaten o dönem, sergi açılışları, tiyatro
galaları v.b. kokteyl mekanları, 12 Eylül’e karşı fiskos basının merkezi
yerleri durumundaydı. Her gün olduğu da çok olurdu ama haftada en az 4
gün kesin beraber olurduk. Dünyalar tatlısı, çocuk yürekli, içten ve
hiçbir ayrıntıyı kaçırmayan bir kişiliği vardı. Hatta, dışarıdan
görülenle taban tabana zıt bir yapısı vardı da diyebilirim. Dışarıdan
görünen Hasan Hüseyin, heybetli, sert görünüşlü, uçlarda gezinen radikal
bir kavga adamıdır. Ama öyle değildi. Son derece güleç yüzlü, esprili,
koca adam görüntüsüne girmiş bir çocuktu. Çocuk yürekli, çocuk
saflığındaydı. Resimlerde, fotoğraflarda keskin, kontrast görüntülerden
nefret ederdi. Her zaman kendisinin de söylediği gibi, o ara renklerin,
grinin adamıydı. Ben de bu huyunu bildiğim için sergilerde sırf onu
kızdırmak için inadına gider en keskin ışık ve renk dokusu taşıyan
resimlerin, fotoğrafların önünde saatlerce durur, onu zıvanadan
çıkarırdım. En sonunda kolumdan zorla çeker, gider pastel ağırlıklı bir
resmin önünde örneğin, bana saatlerce ara renklerdeki canlılığı, yaşamı
anlatırdı. Sloganların değil, anlam yüklü sözcüklerin, imgelerin
adamıydı. Ankara’da en çok sevdiğim insanların en başında gelirdi benim
için. Ve bu insan, sonunda onu ölüme götürecek çok ciddi bir sağlık
sorunuyla hastaneye kaldırıldığında, yanında olamıyordum. Mamak
günlerimin bana yaşattığı en karanlık gün, o gündü.
Onunla olan unutamadığım anılardan biri, Ulusu hükümetinde Özal’ın istifa
ettiği gün olanıdır. O gün, ikimizin de ortak dostu olan Selçuk abiyle,Selçuk
Uluergüven’le birlikteydik. Bu yılın başlarında 8 Ocak’ta yitirdiğimiz
Uluergüven için yazdığım ve Selçuk abinin doğum yıldönümü olan 12
Şubat’ta Ceride-i Mülkiye’de yayınlanan yayınlanan yazımdan, bu ortak
anıyla ilgili bölümü aynen yeniden burada da veriyorum, Selçuk Uluergüven ve Hasan
Hüseyin'i bir kez daha sevgi ve özlemle anarak…
… 14 Temmuz 1982 yılının öğleden sonrası..saat dörde geliyor. Dergideki
faks makinesi tıkırdamaya başladı. Makinenin başındaki arkadaşın yükselen
sesi duyuldu: ‘Flaş Haber!’ Makinenin başına doluştuk. Bu kez, yine büyük
harflerle ikinci bir yazı belirdi Fax cihazında : ‘ DİKKAT! AMBARGOLU
HABER…’ Türkçesi:’ Bir halt edip bu haberi öğrendik ama yiyorsa
yayınla..’ Kısaltılmışı: ‘Yayın yasağı.’
Gerçi alışkındık ambargolu haberlere ama ne de olsa 12 Eylül
günleri..insanın aklına ilk, önemli bir direniş ya da ölümle sonuçlanan
ciddi bir çatışma haberi geliyor. Ajansın geçtiği haber çok daha
önemliydi. Gündemi sarsacak bomba bir haber: ‘Ekonomiden sorumlu devlet
bakanı Turgut Özal istifa etti.’ Başbakan, Bülent Ulusu’ydu olmasına da,
Özal kabinenin gerçek lideri konumundaydı. Ve 12 Eylül’ün ekonomisinin
bel kemiğini oluşturuyordu. Ülke ekonomisi onun iki dudağı arasından
çıkan sözlerle yönetiliyordu. Bu haber hükümetin, dahası 12 Eylül
ekonomisinin iflası anlamına da geliyordu. Dergide arkadaşlar haberi
yorumlamaya başladıklarında, ben hemen bir iş icat edip kendimi dışarı
attım. Ambargoyu delme arzusunun dayanılmaz çıldırtıcılığındaydım. Dışarı
çıktım çıkmasına da, bu delme işini nerede becerecektim? Sorun burada.
Saat akşamüstü dört bile olmadı. Aklıma ilk iki isim geliyor da onları da
bu saatte arada bul. Anladınız kuşkusuz. Hasan Hüseyin’le Selçuk
abileri taktım kafaya.. iyi de ikisi de anca hava kararmaya
başladığında çıkarlar ortalığa. Saat dörtte ne etkinlikler başlar ne de
kokteyller.. meyhane ya da birahanelere başlama zamanı hiç değil. Ben
şimdi kimi bulur da beynini allak bullak ederim diye kara kara
düşüncelerle doğrusu biraz da umutsuzca, Sanatevi’ne doğru yürümeye
koyuldum. Daha olmadı, çöker bir masaya, ilk tanıdığın gelmesini
beklerim.Kadere, kimi görürsem…
…ve mucize gerçekleşti… …içim kıpır kıpır ve patlamaya hazır sevinç yüklü
bir volkan gibi Sanatevi’nin önündeki bahçelik alana dalar dalmaz gördüm
onları. Tam karşımda, biraz dip bir masada ikisi de yan yana oturuyordu;
Hasan Hüseyin ve Selçuk Uluergüven..ikisi de dirsekleriyle masaya
dayanmış ‘kara kara düşünen adam’ pozlarında..yüzlerinden düşen bin
parça. ‘Black sea’da gemileri batmış iki armatör gibi, yüzler müthiş
asık, yalnızca asıklık da değil, tiyatronun bilinen iki simgesinden
ağlayan maskla karşı karşıyasınız.
Ben de bu görüntüye inat gülücükler dağıtarak vardım yanlarına ‘ müjdeeee!’
diyerek. ’ Dalga mı geçiyorsun?’ diyen iki gözle gözgöze geldim anında.
‘’Ne müjdesi?’’ dedi Selçuk abi. ‘’Çabuk söyle’’ dedi Hüseyin abi. ‘’
Söyleyeceğim tabii’’ dedim bir sandalye çekip ikisinin arasına otururken,
‘’ama önce 35’liği söyleyelim’’. ‘Yoook öyle’’ dedi Hasan Hüseyin abi,
‘önce konuş’. ‘Hem biz içtik kalkacağız, bak şişede kaldı da biraz. Al bu
yetsin işte.’ ‘Valla kurtarmaz abi’ dedim, önümdeki ‘tek’ kadehi onun
önüne sürerken. Daha yeni doldurulmuş duble kadehini kendi önüme
çekerken, ‘’o 35’lik buraya gelecek‘’ tavrımı inatla koruyorum.
Yakınlarımıza yaklaşan garsona ‘’evladım bir 35’lik getirir misin?’’
diyerek tartışmaya son noktayı koydu Selçuk abi. Bu kez ikisi de
gözlerini bana dikmiş, yüzlerinde muzipçe bir gülümseme, ‘’Biz dediğini
yaptık. Bakalım sen ne yumurtlayacaksın?’’ der gibi bakıyorlar yüzüme.
Önümdekinden bir fırt çekip ‘‘hiiiiç’’ dedim sakince, ‘‘Özal istifa
etti’’. Masa bir anda anlatılmaz deprem dalgasıyla sarsıldı. ‘’Hükümet?
Hükümet ne oldu? O da istifa etti mi?’’ diye sordu Selçuk abi şok bir
şaşkınlık içinde. Ben daha soruyu yanıtlamadan kendimi, Hasan Hüseyin’in
kollarında havalara kaldırılmış, uçarcasına dönerken buldum. Hasan
Hüseyin abinin her zamanki gibi çocuksu yüreği açığa çıkmış, sevinç
gözyaşları içinde beni göklerde uçuruyordu. Bir yandan da Selçuk abiye
laf yetiştiriyor, ‘ne hükümeti be, bu olaydan sonra hükümet mi kalır?
İstifa edecekler tabi ki..12 Eylül toptan defolacak. 12 Eylül’ün iflası
bu’’ diye yerinde duramayan, küçük sevinçlerden büyük mutluluklar yaratan
küçük çocuklar gibi bas bas bağırıyordu. Çevremizdeki 4-5 masa da işi
gücü bırakmış, gözlerini bize dikmişti. ‘Herkes duysun. 12 Eylül
bitmiştir’ diye sevinç haykırışlarını sürdürüyordu Hasan Hüseyin
Korkmazgil.
Kısa süreli şok dalgası geçtikten sonra, ikisinin de gözleri ve sesi,
masamıza yaklaşmakta olan garsonla buluştu:’’ 35’lik iptal, 70’lik
getir!’’ Masa donatıldıktan sonra artık yüzler gülüyordu. Sanırım masaya
en güzel çiçek demetini, tiyatronun gülen maskını getirmiştim. Kısa bir
süre sonra Selçuk abi ‘ben şimdi geliyorum’ diyerek içeriye daldı.
Anlamıştık. Ben masaya aslında bir karanfil getirmiş, o da bu karanfili
elden ele ulaştırmaya gitmişti. Bir süre sonra 4-5 masası dolu olan
Sanatevinin bahçesi kısa bir sürede tümüyle dolmuştu. Anlayacağınız,
ekonominin patronu gitmiş, Sanatevinde işler müthiş açılmıştı.
Ve biz o gece orada, ambargoyu delmenin sınırsız keyfini yaşadık
