Hiçbir şey yapamayınca ne yapar insan
Gide gide hep kendine varır.
Mevsimler içinde kanar
Sözlerin tükendiği yerde...
Yaşam sevinci, yanılsamalar aynasında yanarmış
Yaşayan yaşamamış, ölen ölmemiş.
Bütün uzaklar davetkardı, bütün yakınlar soğuk
Tavşan yamaca geçti
Şarkılar şarkılarda kaldı.
En derin yerinden girdim nehre yüzme bilmeden
Kaç aşkla örselendi bu yürek
Bentlerde suların birden boşanması gibi
Sonunda hep enayi bir salıncakta buldum kendimi
Kaştan kirpikten usandım
Bu oyunda sokak lambası olmaktan yoruldum.
Soylu şarkılardan sonra
Heyecanlar sıkıntıya, arzular utanca döndü.
Mağarama çekildim.
İnsan acılı olamazmış,
Zira acının ta kendisiymiş
Ve acı huzurevi gibi bir sessizlik
Zamansa acının aldığı mesafe sadece.
