Kadavra...


Kuytulardan çekilen
Ağır, ağır...
Koyu karanlık bir gecenin
Öptüm yaşama serilmiş yüzünü.


Bir ürperti yayıldı avluya,
Seslere ve sözlere çarparak,
İşte dedim bu değilse ne?
Umudu büyüten çiçeğin sessizliği..

Bıraktım kendimi boşluğa,
İzlerinden havada korkumu asılı tutan parmaklarımın.

Acının akrebe sarkan belleği olmasa ve bilmesem öğrendiklerimden çemberlerinizde zamanın delik olduğunu.


Varolmanın aritmetiğini alıp götürürdüm sulara.

Çözülmek için..

Omzumda eksilmiş şeylerden bir yığın uğultu.

 16