Yanlış söz'le yazılmış doğru'yduk.
Biz tersi sandık...
II
Eklediğimiz her bir sözcükle, otanacak yara sanısının körleştirdiği dil,
yürek suyunun yüzünde yeni bir yara açıyordu. Yine de bizimdi.
Öykümüzdü...
III
Ne zaman - kime -
şarkı söylesem,
işiten sen oluyorsun. bu yüzden var.
Öykümüz...
IV
Ben yazayım
sen unut.
Yazgısını tamamlasın
hiç olan...
V
Gülüşü yüzünde soldurulmuş çocukların
diyarında, ellerimiz ceplerimizde yürüyoruz. Sağ cebimizde utancımız,
solda okumayı hak etmediğimiz o öykü. Öykümüz.
Yanaklarımızdaki kırmızılık kadar kalıcı öykünün yurtsuzluğu. Biliyoruz.
Biliyor ve hiç üzülmüyoruz...
VI
Rüzgarın sesinde taşıdığı o olmaz şarkı,
işitebilirsek...
VII
Öyküyü içine alıp
biz'i dışarıda bıraktın.
Olmazdı ki.
Öykü içinde biz'cileyin yanıyor.
Olmadı bak...
