Son akşamdı,
kendime son bakışım.
Akşamların en ‘sen’lisi.
Fotoğraflarda donacak
Denizlere savrulacak sonrasında
kaynağı kurumuş
renklerle küller.
Ona doğru yaklaşan zamanlardan biriydi
Akşamların sondan bir önceki coğrafyalarında.
Son trenin kaçırılıp kutsanmasına ayarlanmıştık.
Pantolon askılığıyla yaşatılan aşklara
ütüleyip kravat giydirilen günlerde..
sen bu aynanın içinde
uzak bir iklimdin şimdi.
Deniz hep aynı yerden
Aynı geceye patlasa da..
..yine de bir gondol yol alıyordu gülüşlerimizden.