ruhlar ülkesi kurumuş
ter içiyor ten
ne telâş ne yavaş ––––‘aşk’ yok
aş sanıyor her gördüğünü insan
sığ sığınak derin yalan yok-zaman
‘masal’ı da tükenmiş ‘dil’in
yaralı yüzler yarınsız
her göz küs ayna’ya
ağrılar acılar ağıtlar
bir renk değildir siyâh
taş erir kum susar su da boğulur
hücresinde çocuğunu öldürüyor babalar
yaşanacak yaşlanacak dünya yok
her elde diş izi her ân toz-duman
tanrı günâhını kutsuyor içinde kusuyor kadınlar
kıblesi şaşkın ‘din’in
mor çukurda soğuk güneş ham
boşluğuna emekliyor bebekler
her sis küs duman’a kâbûstan düş olmaz
