Yiğitliğin mermerden yazgısı
gül yaprağına ağlamış ergen
bu ellerde adı okunur
bir ağıdım var.
Etme be merminin gediği
ceylan gibi düşen
uzaklardan akan
çağlayanın acısı
döner bizi okur...
Gececi çelen gencin ilk teri
şafaklar öyle çınlamasın yine
anlık düş
bir hikâyede duraksayacaksak
o kanı delilik yine yaşamaklık sorgular...
Bu milatta çanların tok sesi
Şamanın yele vuran eli
sıra sıra vurulanlara bakmak
suskular yoğurdu gencin çırasını. Etme be güzel!
bu sağanak
avuçlarımızın içine ağlayan zuhur
etme be yağmur
azapta ıslanan
dünkü çocuğun nöbetindeyim
zaman zemin çok ağır...
Yavan ve hasretten yol
etme be dağ taş
bu çıngı, bu dulda, o bucak
ana bağrına ırak
duvarlar zift
duvarlar sağır...
