ŞİİR

Rıdvan Yıldız  







DERİNLEŞİYOR YÜZÜMÜN ÇOCUKLUĞU


Agresif bir habitatın arkasında derinleşiyor yüzümün çocukluğu
Herkes içini saklıyor geceye /matemli

Umudun yolunda insanı acıtıyor alışmak süngüsü de
Mahrem kuyularda yüz yıldır güneşin çağrısı deniz/çaresiz
Dilimin oylumunda kuşatılmış firari kervanların sesiyle
Aç yatan çocuk çığlıkları nöbetçisi her kentin

Ve gecenin az ötesinde gözyaşı karnavalında
Yalan yanlış hayatlar panik oluyor
Kendine düşman yaratıyor kaybolmuş coşku

Kör saatler kendini asmış duvardan/yalvarmada
Mutlak aşılacak meçhule yığılan beddualar
Telaşlı bir trajedi semirmiş aynalarda/derin.

Yıkık bir insanın emeği kuruyor dağların teninde
Boşluğa direnen çınarlar ressamın hercai deseni
Gövdesinde el acar bin bir zaman celladı

Sazın tellerinde yeşermiş yörük kızları/ efsunlu
Cızırtılı kulaklarında omuzlarken Karacoğlan'dan bir türküyü

Hüzün dikenine yorgan oldu düşlerim
Şimdi aheste saçların dinleniyor avuçlarımda
Topla yüzünü penceremden
Razıyım duvarların hükmüne

Annem 'geceler soğuk olur derdi'
Yarama sus basıyorsun, her gece
Fotoğraflardan silinmiş yüzün

Konuşkan yaralarımı tanısam da
Alnıma bile yetmiyor gökyüzü
Emsalsiz bir karanlık sürüsü şahlandı önümde
Sessizliğim karanfili gecenin


Eylül 2020


içindekiler    üst    geri    ileri   




 17