ŞİİR

Hatice Vicdan  







EKİNOKS


Eylüldü. Gün ve gece birdi
Nedense sokaktan geçen çocuk baktı havaya
Bir de elindeki boş kovaya
Ya işte böyleydi gülen gözlüm
Ağladı çocuk doldu kova
Sondaydı bahar karardı hava.

Hikâye burada başlasa iyiydi
Fi tarihinden anlatılır bu mesel
Toprak şöyle bir titredi
Üstüne bir yaprak örttü.
O sırada geçen bulut büktü ağzını
Sonra da çıkardı pişkin gazını.

Surların dibine çöktü çocuk açtı elin
İndi süslü arabadan süslü gelin.
Gülen gözlerine doldu hüzün
Sen dedin bana bu nedir? Dedim:
'Sağ elin verdiğini sol el bilmemelidir'(!)..

Eylüldü eşitti gün ve gece
Baktım bir içime bir sana
İçim dışım aynıydı kılıfım
Uzasın istedim gün
Bakarken pencereden.
Kızıl gökyüzünün aynasıydı yüzün

Eylüldü. Gece ve gün eşitti.
Fersah fersah uzağındayız o düz kayanın
Bir engel ki tül bir perdeden teşekkül.
Sıvı ve akışkan düşüncelerden ibaret günümüzde insan.
O küçük çocuk duramadı
Dayadı sırtını, heybetlendi birden duvar.

Eylüldü ekinoksta sevdim seni
Gözlerine bakarken korkusuz.
Görünen müsavi bir aşktı hayat çizgimiz.
Neden sevdim ki seni?
Gömüp kafamı kıvırcık saçlarına
Uyumaktır derdim derin bir uykuda.



içindekiler    üst    geri    ileri   




 11