ŞİİR

Mehmet Ercan   







SEN BİLMİYORDUN



maviliklerden yurt edindim kendime
kuşlar biliyordu, sen bilmiyordun
yoldaşları çağırdım yalnızlığıma
rüzgârlar biliyordu, sen bilmiyordun

gel yağmurları örtünelim akşamdan
varsın ıslanalım seninle, ne olmuş
sana sağanaklar gibi aşığım
bulutlar biliyordu, sen bilmiyordun

dert aldım pazarlardan kendime
payıma acı düştü tartıda
dertlerimi sokaklarla paylaştım
ağaçlar biliyordu, sen bilmiyordun

mahzun bir kentin gölgesiydim
insanlar didinse de içimde
sahipsiz kedisiydim varoşların
yoksullar biliyordu, sen bilmiyordun

vurgun yemiş özlemler toplamıydım
çok bilinmeyenli denklemdim
herkes çözdü denklemini, ben hariç
sevenler biliyordu, sen bilmiyordun

hangi dağa çalsam şair başımı
tutkunun oluyordum kürt ellerinde
seni senden dileniyordum, ah dinsiz
inanlar biliyordu, sen bilmiyordun

zin’imi bekledim zindanlarda mem gibi
ölenlerdendim sevdan üstüne
yengisi beko’lar olsa da kavgamızın
onlar biliyordu, sen bilmiyordun

celep pazarında koyun saydılar
kaç yüreğe ağıt düşmüştü, kaç köye yangın
senin düşçündüm fırat’ın kıyısında
herkes biliyordu, sen bilmiyordun

sevdanı sakladım diye koynumda
hainler çetelesine yazıldı adım
raporlar yazdılar infazıma alçaklar
gözyaşlarım biliyordu, sen bilmiyordun

söz atıyla çıksam da o cehennemden
hamutları kan içindeydi imgenin
yaralarımı sağaltıyordum yangınla
dağlar biliyordu, sen bilmiyordun



dizin    üst    geri    ileri  

 



 34 

 SÜJE  /  Mehmet Ercan  / yirmi dokuz eylül iki bin on beş    12