|
|
|
SİCİM
Kederi biriktirdiğim dudaklarım; özde uyuttuğum sendin.
O yaz; kut, kanaat etmeyle bir niyetlenmeydi aslolan
beyaz gömleğindeki kara çıkmazın çığlığı bu; çocukluğum
sessizliğimi bir kenara koyup çığlığını kanatladığım sendin
Bir düştün ve içimde unuttum seni
Bir telaşa gebe mezar taşında ince ruhlu kuşları dizginlediğim
Mazgallarıma serin bak uzat kentin ortasına doğru uyut beni
‘hatırlayan’ son kişi öldüğünden ölür sözünden yola çıkarak
dizin
üst
geri
ileri
|
27
|