ŞİİR

İlknur Kubaşık   







SİCİM


Kederi biriktirdiğim dudaklarım; özde uyuttuğum sendin.
O yaz; kut, kanaat etmeyle bir niyetlenmeydi aslolan

beyaz gömleğindeki kara çıkmazın çığlığı bu; çocukluğum
sessizliğimi bir kenara koyup çığlığını kanatladığım sendin

Bir düştün ve içimde unuttum seni

Bir telaşa gebe mezar taşında ince ruhlu kuşları dizginlediğim
Mazgallarıma serin bak uzat kentin ortasına doğru uyut beni

‘hatırlayan’ son kişi öldüğünden ölür sözünden yola çıkarak


dizin    üst    geri    ileri  

 



 27 

 SÜJE  /  İlknur Kubaşık  /  yirmi dokuz eylül iki bin on beş     12