Gecenin en solgun karanlığı...
Bir sıkışmışlık, işe yaramazlık düeti dadanmış senfonime…
Yeni notalar yaratmaya girişiyorum
Müziğin kalbi
Göremediği ölülerin ağıtına kalkışsındı!
Kalkan kabuk tozları seyirlik bir cama konup müzeye biriksindi…
Güldün yarayı gösteren bilgeliğime...
Çok uzaklarda taşı yontarken bulmuştum seni de
hani işsiz sanmıştım.
Doğumdan ölüme geliştirdiğin isyan sınırsızlığını
sonradan bir taşa yazmıştım...
Hala hayata soluk verişini izliyorum.
Ey yabancı gölge yine durmadın sen!
Ay'ı önüne kattın gökyüzünde öylece duran
Sağanağı nehre saçtın toprağa öylece yağan...
Doruklarıma ateş açtın
Kanattın kör yamacımın ıssızlığını!
Yeri bilmeden göğe bakmışım uçarı...
Görebildim
Kurşunun delip geçtiği ciğerini tutan gencin
yüzündeki şaşkınlığı!
Durmadın!
Kâinatı başıma sardın,
Dışarıda öylece duruyor sandığım...
Koşabildim
şu iş yerinde katliam var tabelası dikilmiş mezarlık yolunu.
Ölülerle birlikte uykuya dalmış,
servilere sığınan sincaplar.
Karıncalar toplu intihar düşünüyorlar...
Yolum inatla hala çarpan kalpler meydanına varıyor
Yere savrulmuş binlercesi!
Öbek öbek soruşturuyorlar ayağa kalkan yabancı gölgeyi.
***
Dünde 'deneyimlenmiş' fısıltı,
kuşatmanın failleriyle uzlaşmaktı...
İmanın kutsadığı vatan sınırının
sudan
başaktan
topraktan
ve aşkın gözlerinde tutuşan
gelincik kırmızısından
daha güzel olduğunu sandıkları zamandı
Bugün artık kimse tanrıya aşk ilan etmiyor
Kalabalık irade, itaatin lütfunu hançerledi...
