Sabahattin Umutlu  







kaf



kırılmıştı kanatları
göğsündeki serçenin
görmez idi gözlerim
kirpiklerimle korudum
uçlarında parmaklarım
dillerimle besleyip
nefesimle büyüttüm.
soluk soluğa o at.atlar.


ne hırkaydık ne lokma
ayan beyan ve üryan
ne o serden ne yardan
geçer iken vurulan
iki dirhem bi çekirdek
bi gökyüzü üç ağaç.

nefesinle yana yana
dağlarında dolaştık
kıyısında dudakların
patikada bir gazel
ve esinti ve rüzgar
sabahlayıp dallarında
iki rüya arasında
yardan yara atlardık.

bir şiirden bir şiire
denizleri yorulan
aurası o harfin
iki nefes bir hece
içinde o mağmanın
kanatlardık eriyen
kafka ile kaf dağında
milena’dan bir gece.


dizin    üst    geri    ileri  

 



  3  

 SÜJE  /  Sabahattin Umutlu   /  yirmi şubat iki bin on dört     2