yine yerlerdeyim işte dönüp ayaklarıma bakıyorum
kırk kere aynı yola çıkıp kırk kere aynı yerde tökezleyen ayaklarıma
bunca düşmeye rağmen hala yürümeyi öğrenememek nasıl bir kusur
kusur işte bu zamanda bir sesten bir harfe
bir harften bir şiire adım atamamak
kusur işte eşyalaştığın bir evden bir sokağa
bir sokaktan bir caddeye bir caddeden bir düşe çıkamamak
dönüp gerisin geriye gittiğim her yol bir yengiyi kutsuyor
kalk diyorum suçu yok ayaklarının
insan olmanın ağrısından bizi kurtaracak olan yine de bir kusurdur
kendi kusurlarımızdan öğreneceğiz dünyanın
aslında dönüp duran bir kusur olduğunu
yoksa bu gece ve gündüzün, bu dirim ve ölümün kalbi
hala nasıl atar birbirinin göğsünde
kalk diyorum suçu yok hiçbir yolun
düşe kalka yazacağız var olmanın alfabesini
bir sürgünden geri getirip unutulmuş sesleri
süreceğiz bir şiirin yivli namlusuna
yoksa suçu yolcuda değil yolda aramanın kibri
zimmetli kalacak hep üstümüze
ve unutma diyorum sakın hiç unutma
emeklemekle de yazılabilir bir yolun şiiri
yeter ki kendin bil yürünecek en uzun yolu
