Ah kalbim fırtınaya hazırlıksız yakalandın.
Yıldırım mı gözlerinde parlayan?
Yağmurlar mı yanağını ıslatan?
Nehir midir içindeki çağlayan?
Kar mı o saçlarında toplanan?
Bir tek sen misin rüzgârlarla savrulan?
Ah kalbim incecik bir dal gibi kırıldın.
Ah kalbim aynı anıya saplandın kaldın.
Yetmedi mi koştuğun ardından?
Ne zaman yakalamaya kalksan
Senden hızlı koşmadı mı zaman?
Pişmanlık mı yüzünden okunan?
Bir tek sen misin harcanan yıllara yanan?
Ah kalbim tek bir anıyla yaşlandın.
Ah kalbim bak yine ıssıza vardın.
Dağıldı mı başını soktuğun yuvan?
Kaldı mı benim dediğin bir mekân?
Kaçtın mı üstüne gelen duvarlardan?
Geçtin mi bilmediğin sokaklardan?
Bir tek sen misin hiçbir yere ait olmayan?
Ah kalbim düş şehrinin enkazı altında kaldın.
Ah kalbim yine bir kıvılcımla alev aldın.
Bakış mıydı aklını başından alan?
Tatlı dil miydi gözünü boyayan?
Gülüş müydü kaleni teslim alan?
Ah çektiren bir şarkı mı geriye kalan?
Bir tek sen misin hayallere sarılan?
Ah kalbim o şarkıyı her duyuşunda bir daha yandın?
Ah kalbim söyle kaç yangından arta kaldın?
Kaç çiçeğin kokusu kaldı aklında?
Kaç ağaçtan meyve toplayacaksın daha?
Yunuslar bir daha yaklaşacak mı yanına?
Yıldızlar bir daha göz kırpacak mı sana?
Uyanabilecek misin cıvıltılı bir sabaha?
Ah kalbim söyle daha kaç kez kül olacaksın?
Yan kalbim, halden bilmez yanmayan.
Yandıkça uyanır insan.
Karanlığı aydınlatan bir mumdur yanan.
Küllerinden doğan aşkları anlatır zaman.
Bir tek sen değilsin ki ateşlerde sınanan.
Yan o zaman.
Yan kalbim.
