bir şehri şımartıyorumdur şimdi
kaldırımları uykusuzluktan çatlamış caddelerin gönlünü alıyorumdur
müzikal bir yalnızlık dolduruyordur boşluğunu
ben nakaratına küskün küskün eşlik ediyorumdur
aynaya bakmak
en acısız intihar değil miydi
mevsimi gelen patlamaya hazır tohumlar
bir şarapçının alnından tutayım diyorum elim ensesinden çıkıveriyor
avuçlarıma çiviliyorlar sayfa sayılarını kaderimin
bir ara sevdiğine sarılan herkes ölsün isterdim
isterdim aşağı düşerken yere çarpmadan önce kanatlarımla boğayım kendimi
sonra şaka falan kaldırmaya başladım
yaşım ilerledi
zorla gülmeler, zorla susmalar, zorla, zorla, zorla güzelleştim
anlayacağın
tamam tamam anladım senin acıların daha betermiş
benim kavmim kanıtlanmadı henüz
totaliter ihtiraslar vücut bulamadı sistemimde
benim kavmimde imamın falan değil
yok olmak bir felsefecinin sorunu mesela, ölüm yani
göğsümdeki hiçbir çarpıntıyı bilim teselli edemiyor
bir de bu konuyu daha çok açmak isterdim
ister miydim gerçekten
isterdim, isterdim, isterdim
gerçekten
av olmak avcı olmanın kaderine de müdahale etmektir
bu yüzden
haline acıyorum bensizliğinin
sen bensiz kötü bir insan bile değilsin
kanatların olsa onlarla
yalnızca yerleri süpüreceksin
öte yandan seni diyorum
çalan zamandır benden, ne kadar arabesk değil mi
yok olmak diyorum işte
yok olmak
nerede bu felsefeciler
duymuyorlar mı bizi
duymuyorlar mı biz olamadığımızın kederini
