[kırgın bir ağıtla kapanmış
Ağzımın kıyı dokunaklığı
Güneş hiç yoktu avucumda
işleniş hâli yaprağımın sonbahara
delicesine parlıyor düştüğüm yer
Kabuğunda gözlerim anneme gizem
yankı çağlıyor içimde tuhaf meltem, gariplik
şu dünyada yazdığım, büyünün
Yolu olduğunu sanmış bir sokak gibi
Aşkın içindeki hayatın
gözlerindeki ölümü okuyorum
ve şavkı keskin bir iğne aralığında
damlıyor kanıma, gecikme
bilmeyen geceler yaşıyorum sonra
hangi ölüm? hani hayat? hani nerede onca zaman?
Parıldayan zindanlar inşâ etti bedenime
zahiri çınlamalar yüzdürmenin suyunda
çırpınış vaktiydi aşk boğulmaca
ezberdendi günü yaşamak
çalgı başında sönünce fener
orta liman tek bir mısra intihar
çalar kendi oynar tanrının sözüyle
ihanet balosunda saçları zenne
Ayağının çıplaklığını sudan esirgeme, diyor gün
ben ona mavi bir çocukluk astım
Siyah incire dayanarak, başımda boncuk
ayrık terleyişler bıraktım
Yağmur götürdü mü kalanları
belki yaşamak sonrası
çağırır yeniden olmalar demine
damar tutulur ay yerine
acının kalbine kanatılırım
Elbet bir gün
İçerim uçurumun son raddesini
Sonsuzlukla anılırım.
