harflerin endişesi


kırıldı zamanın saati
hüzün doluyor
boşluklara karanlıklara hüzün
tutundum aklın ipine
yıktım içimdeki duvarları
ağır bir hayatı taşırım kollarımda

bir uzaklık tuttu ellerimden
ıssız gecelerden geçerken
çoktan çözdü zincirlerini dilim
uzar gider salına salına sesim
yüzüm uzak bir dağın yüzü

kervanların geçtiği yerden bakarım
ey yoksul evlere çıkan sokaklar
gölgenin de bir ömrü varmış
bunu öğrendim

yolların adres sorduğu
bir işaretim şimdi
kapattım dünyanın kapısını
ne şarap ne dua nede çocuklar güzel artık

öldüğümü harflere söylemeyin