“bizimle biter hikâye, geride kalan yalan ses” Behçet Necatigil
Hayat beni yalanlar
Kendini yalımlarken
Korakor dövüşecek mecal yok
Biraz nemlenir biraz demlenirken
Bir tutam saçın vardı
Bir de valiz…
Ölümcül hastalıklardan arta kalan
O iç içe girmiş zaman
Birer birer ruhunu terk ettiği zaman
Ters yüz edilmiş hayatın yıkılmış şehirleri
Ve yangındı avuçlarımda kalan
Her bir saç telin: bir kent
Aşk değil belki ama aşk kadar güzeldi yüreğimdeki servet
Ölüm değil ama ölüm kadar soğuk şimdi içerimdeki kasvet
Odama ışıklar düşerse şayet
Bir şiirle ölür ölüm
Kutlarım belki yeniden doğuşumu
İçelim derim kendime
İçelim ey münzevi
S/onsuzluğa…
