Söz uçardı evlerin bacalarından
Göğün Cemaline
Mürekkebi bitti ağaçların
Yeni denizler icat edelim
Bağışlardı kapılarımız
Ondan mıdır
Eşiklere dayanmış bu katılık
En münevver sözlerle büyüdük
Sevdamız da dizlerimiz de yamalıydı
Güceniyor ıslık çaldığımız sokaklar şimdi
Ara istasyonlarda terk edilmiş
Düş yüklü vagonlar gibiydik
Karanlığı değil
Ay ışığını sevmiştik oysa
Bir şaka gibi duruyor
Aramızdaki ölüm
Bakma sen uzak durduğumuza
Ağzımızdan düşmeyen bir efkârsın
Boğazımıza tıkılan o güvercin
Eskidi be Cemal abi