Gözünü lirik bir unutuş için son kez diktin
Eski, esrik hikâyeler var cebinde buruşturulmuş
Sen kendinin kâbusuydun, irkilir dururdun
Şeytanın melekliğini hatırlatırdın durmadan
İkimizde birikmiş ne varsa nehre tuttuk arınsın diye
Çıkamadık işin içinden
Su sızlatarak hatırlatır, unutma kutusunun içini
Seçtiğin her şarkı mızrabını kalbine vurduruyor
Ah! eski bahar başlangıçları
Şarabın üzümden çalarak övgüye mahzar olması gibi beni terk edişin!
Yetimim ben çocuk, yıldızlar büyüttü beni sana!
Ay emzirdi kuvvetsiz gecelerimi sabaha değin
Yıkığım, gelme dersem de gel!
Kadın, Adın işte bir harf düşünce!
Bak, şehre gelmiş hatıranı acıtan
Lağım kokuyormuş, görenler olmuş
Ama mağrurmuş yine de, gözleri kısıkmış
Susuyormuş ölü denizler gibi
Defnetmiş ruhunun haylaz varoluşlarını çorak bir çukura
O şimdi bir bitki, topraklaşmış bir taş
Bedeni tek hücreliler için barınak olarak yaşıyormuş, yaşamak denilirse
buna
Bak, şehre gelmiş hatıranı acıtan
Bekleyişin bir ölü suretini görmek için değildi
Oysa şimdi meçhule dönüşmüş bir hikâye dolaşıyor ortalıkta acını ısıtan
Ey! kadın acısıyla avunan! Ey! avundukça acıyan
Kaybolan nedir gerçekte?
İzi bulunan ne?..
