ŞİİR

H. Senday Özdamar  







ÇIĞLIK


Sessiz ve derinden ilerliyordu
Çığlık
Yavaş yavaş
Sanki çoraklaşmış
Çocukluğumun örtüsü

Konuşmaksızın
Suskun ve sakin

Çağlayanların hızından
Daha yavaş ilerleyen zamanımın
İçinde sürüklenmiş ruhum
Ve içsel yolculuğumu kesmiş yaşamım

Karabasanların içine çekiyordu beni
Tüm dinginliğiyle

Nedeni bilinmeyen
Düşsel yalnızlıklarımın
Lacivert geceleri
Konuşturuyordu benimle beni

Ben ben olmalıydım yanımda
Bana dokunan bir çocuk elinin sıcaklığı

Yeşertsin içimde
Durağanlaştırılmış sevgiyi
Beyazlara hasret kalan bir
Güvercinin çırpınışını

Gözlüyordum gökyüzünde
Ve bir kıvılcım arıyordum

Ateşi sönmemiş yalnızlığımın
Sesinin duyulmasındaki gibi
Yerle göğün arasında
Kalan ve sabahların yalaz ayazında

Buz tutan bir siluete benzer bedenim
Karanlığın hükmettiği çaresizliğin pençesinde

Direniyordu yalınayak
Üstü başı perişan güzün
Dirhem dirhem ağaçlardan döktüğü
Sararmış yapraklar örneği



dizin    üst    geri    ileri  

 



 30 

 SÜJE  /  H. Senday Özdamar  /  yirmi yedi mart iki bin on dört     3