Zamanı kıran genç sayının bellek hüznüdür ki çarpan bir kapının altından
sızıyor güne.
Hiç karanlık olmaz dünyanın güneşli yüzünde, gece görmüyor bunu.
Şiir görüyor ama. Benim yaşamdan başka şiirim yok. Şiir biliyor.
Yükünü tutan aşk yerini kabullenmiyor. İlle de uzak, diyor, yerim ille de
uzak, yıldızlardan da...
Duvarda pinekleyen resim renklerini terk ediyor birdenbire. Tutunamıyor gri, siyah,
mavi, turuncu.. dökülüyorlar sapır sapır. Barış daha da uzakta, diyor, Kalan
Boşluk, çok daha da uzakta.
Haykırıyor Okyanus Kuşu : - Hava dönecektir uzağa! Ağaçların kökünde
besleniyor şimdi bunu yazan öykü ve güçleniyor. Yaşam çok derinde, diyor,
Kırılan Dal, yaşam çok çok
derinde.
Şiir biliyor tüm bunları ama. Yok benim yaşamdan başka şiirim.
Şiir görüyor.
Eşitlik sestir, sestir mutluluk da. Harlayan yankının dışına çıkıyor Buğulu
Gölge. Uzaktaki içine doğru geliyor senin. Ve bıkıp usanmadan seni sevdiğini söylüyor, çoook çok sevdiğini, ısrarla...
-
Ama, her şeyini ama!...
Şiir duyuyor beni. Yaşamdan başka şiirim yok ki benim. Kat onu da
benzersiz
sesine. Dolu dolu söyle yaşamın sendeki adını, herkese...