ŞİİR

Hüseyin Kurnaz  





 

RENKSİZLİĞE DOĞRU


1

önümde darmadağınık kahverengi evler
renksizlik özlemi grift toprak tüneller
önümde şimdi güneşin saltanatı kavimlerden sorular
neredeydik
üzerimize giydiğimiz sırça kostümler
nereye bırakmıştı bizleri
neredeydik
neresinde kadim saf duyguların
denizlerinde boğulduğu o mekanın


2

şimdi buğulu bir gece iner
tül gelinlikler giymiş pencereme
anlatamam kendimin de
geçmişten şimdiye uzanan bir suç olduğunu
susarım sadece heraklitos tan dem alıp
susuşlarım derin bir düş gölüne dönerken
başkalaşırım siyaha mahkum böceği gibi kafka nın
sonra tarihe sığmayan bir hançer olur susuşlarım
gemilerini yakan hiçliğime
ve her susmamda
gün olur gün biter
gün kentlere iner
geriye küfrün vurduğu kuşlar kalır
bir de köhne fenomenlere uzak hayaller


3

artık biliyorum
dönüş yok onlardan
ölüm ayırsa da aya uçan kuşları
kristal bir dağ olup sonsuz andan
dönüş yok
tenlere kazınan çıplak sonbahardan
dönüş ki bir bıçak gibi saplanırken kendine
gider gider
uçup gider onlardan ve bizlerden
geriye kalan küflenmiş dağ yosunları
ezilmiş izmaritler
ve kurumuş bir kaç damla kan
kadim bir süs gibi orda öylece duran

 

dizin    üst    geri    ileri  

 



 35 

 SÜJE  /  otuz birinci sayı