ŞİİR

Hüseyin Aslan   





 

sanrı


içime eğildim
tanrıyla konuşuyordum susarak

zaman kadar eskiydi o sokaklar
kader kuşları başımın üzerinde uçuyordu
bir kış masalında unutuldu çocukluğum

som mavi gök penceresini kapadı
ağaçların kanatlarında yaralı bir bahar
saymadım kaç renk düştü toprağa

nicedir ırmaklar geçer ırmaklar boğulur
kırmızı bir ay düşer geceye
o gök sanrısı ışık penceremde
gömleğimde haziran lekesi
boş bir evde yağmalıyorum kendimi


dizin    üst    geri    ileri  




 32 

 SÜJE  /  Hüseyin Aslan  /  yirmi sekiz kasım iki bin on yedi  / 25