GÜL ARTIK


kuğuları parkta üzgün gördüm
sen öteki düşlerini anlatıyordun

baktım her yer yanık simit kırıntısı
her yer tekel direnişinde ankara

kuğuları beslemek kolay, nasılsa
onlar yaşar havayla, cıvayla, suyla

nasılsa çocuk gülümsemelerini hatırlar
bu çayır bu çimen, bu gitgide kısalan gün

akşam pan kavalını çalıyordu
mevsim çiçek bozuğu, sen renk solumu telaşında
bir şeyler fısıldıyordun hurma ağacının
kulağına

havuz, suyunu kaptırıyordu ra’ya
sesleri kısalıyordu kuğuların

ama seni boynundan özlüyordum,
gül artık.



dizin    üst    geri    ileri  

 23