YERSİZYURTSUZ - ÖMER GENÇER


DARAĞACI
ömer gençer





alengir kimi geceler yalnız ve ıssız -yani sensiz- korkuyorum. inanmazsın ama
gök hep sen yokken ışıldıyor ilk kez ve ilk kez aydınlanıyorum altın yükleniyorum, masallardaki prens oluyorum, ormanlar boyunca gide-duruyorum (abartı) bir sessizlik doğuruyor an / birden senin oluyorum/ pembe parıltılı bir yıldız yutuyor ışık neden sonra bir kapı açılıyor giriyorum / bakıyorum olmuyor. bazı geceler tek başıma (sensiz) bir korkuya kapılıyorum. İnanmayacaksın biliyorum, sen yokken bir ses uğulduyor
kulaklarımda, koyu gecenin, koyu giysili, koyu düşünceli
silahşörü oluyorum yalnız sözcükleri arıyorum... (bir giz var bunda) söylemesi doğru olmayan sözü haykırıyorum duyan olmuyor.
nemli duvar dökülüyor bu sese olmuyor. üzerinde anlaşamadığımız durağan bir duyarlılık var. neşe içinde
kaynaşıyoruz. soyut bir kavramın ardındayız. zıt yönlerde birbirimizden
uzaklaşıyoruz, yine gözgözeyiz. (kıramadığımız tek şey çember) geceler boyunca yaşıyorum, yalnız ve sensiz kimi geceler ıslak
ve darmadağın. kendimi koruyorum nedensiz, yakalarım hep roman
ajanları gibi kalkık. aynaya bakıp iki oluyorum. yalnızca iki.
(ayna: ilk yansıyan ve yansıtandır. ( ilk yanılsayan ve yanılsatandır) )
bir kaygı kaplıyor içimi, tüm yüklemleri bir arada yaşıyorum.
hep bir iz var ardımda. olmuyor. bir ateş düşüyor içime is oluyorum. ipucu veriyorum... ürün listesi kütüphane



altbölüm yılgıdır bu tüm deyiş,dizginlenemeyen tayın gölgesinde uyuyan gezginin kaygısı gibi. başka anlamları da olabilir. heybesinden çıkarınca biraz yeşil, toz ve dilek... ve bir kuytuya çekilip kaygılarıyla başbaşa kalınca hep haklı olanlar gibi bir denkleme devimle, belleğin kurgu, bekleyiş ve bulgusu gibi... benzetiş ve betimlemedir belki. bilinen de. daha sonra ulaşacağımız bir eyteşimin ilk izlerini taşıyan dil daha sonra kavram en daha sonra sözdizimi gibi. anlatamayıp unutabileceğimiz bir özentinin usta parmakları arasında da kıvrılabileceğiz. -işte o zaman anlatabileceğim neden karşılığı bulunamayacağını- bu yüzden benzetiş ve betimlemede yılgın ve kaygılı olan bu tümdeyiş bir daha hiç kapanmayacak bir yaprağın tozlu dizelerinde yine kendisini bekleyecek başa dön ürün listesi kütüphane çekirdeksiz hacim tüm imgelerin çekirdeğidir eğlence. İnsanın kendine yaklaştığı o ölüm anlarından çok farklı değildir. (evrende yaşayan şehirlerin sindirim sistemidir.) bir araçla ilişkidir. bekliyorum... soytarılar toplanın. sizin önünüzde daha bol yiyecek var, daha az içki. bugün yaşanacak gün; bir sonraya kalmayacak yarınların yaşanacağı tek gün. tüm abartılar toplanın. az sonra bitmeyecek bir uzam bekliyor bizi, son diyecekleri anlatın. tüm yergileri anın. eskilerden anlamını yitirmiş birşeyler mırıldanalım, her anlam bizi örsün. şimdi yaşamalı. yarınlara hiçbir şey kalmasın ki bugün yine anılmasın. tarihi düşürelim. ölgün günün ritmi karanlıklara gizlenirken sessiz kalan orman, gezgini bekleyecek. eğlenceli bir bekleyiş. her adım bir yetersizliktir. o yetersizlik yüzünden yarıda kalan saki kaçan bir homurtunun peşinden hiçbir engel tanımaksızın koşacak. eğlenceli bir koşu. ve sonra anlaşılacak. o hüzün yarıda kalan inançları dağıtırken, daha sonrası için tasarlanan bir anla karşılaşılacak. eğlenceli bir karşılaşma. (rastlantı diye anılır.) herşey o korkunç düşten ödün vermeden uyandıktan sonra (eğer uyanabilirse ki çok eğlenceli olacak.) başa dön ürün listesi kütüphane
camdan küre dün bir kopyasını altında bıraktığım yazı, sonuçsuz uçuruma yuvarlanırken; henüz farkına varamadığım bir duygu beni öfkenin bir meridyenine kadar bıraktı. öfke nedensizdi. zordur öfkeden söz etmek bakın nasıl açıklayacağım şimdi: 1. öfke denince hep zehra'nın ninesinin eski musikiler taşıyan en son yapım radyosu usuma gelir ilk; halen eski musikiler taşımaktadır. durağan bir öfkedir bu. (apaçık öfkelenirim -nedensiz-) 3. otobüs durağında yalnız otobüsün geleceği yöne bakan genç kız korkulu dualarının birindeymiş gibi hisseder kendini...neden mi? otobüsün geleceği yön henüz keşfedilmemiştir genç kız tarafından. geçici bir öfkedir bu. (apaçık öfkelenir -nedensiz-) 2. benliğinde taşıdığın ve açıklaması da çok kolay olan bir duygu -ama değişmez bir duygu- izlerini taşıdığım bir geçmişin kalıntılarıyla öfkeleniyor sende. farkında değilsin ama senin çaban yeterli olmayınca sinsi bir öfke senin o duygunu da yok ediyor. (apaçık öfkelenirsin -nedensiz-) bu kadarla kalacağımı sanmayın. camdan bir küre düşünün sayd... başa dön ürün listesi kütüphane

ilk son sonsuzluğa doğru ilerleyen sesin üzerinden geçtiği ova, her ne kadar boğuk ve tutuk bir yeşili kendi içinde taşıyorsa da gizli sanılan bir rengi de vardır. anlatmak istediğim "daha" farklı olduğu gözden kaçmayan bir böcek, gün olunca senin de sesini işitip, yanı başında bir ezgiyi birlikte tekrarlarken yok olacak. -inanıyorum ki bu korkunç bir yokoluş olacak- ve (üzgünüm ki) sen güncende alışık olduğun bu yokoluşu öylesine korkunç yaşamayacaksın. gerçi bütün bunlar daha önce defalarca yinelendi. unutmamalıyım ki sözcüklerin tükendiği yer kanamaya başlar ve bu kan hayatımızda sahip olacağımız ilk sondur. başa dön ürün listesi kütüphane

darağacı seni en son bir güzellikte unutmuştum hani sen kirli ellerinle bir anıyı siliyordun onu gördüm bana bakıyordu. kendini bırakmış, çamaşır leğeninde döneniyordu gemiler. leğen işliyordu maviliğiyle gemileri.
dedim: bir leğen nasıl işleyebilir rengiyle gemileri dedi: herşey sözcüklerdeki gibi kolay değil, ben sözcükleri bilmiyorum ama senin için yıprattım bakışlarımı, yüzümdeki çizgileri de ben çizdim, sana yalnız bakmak kaldı. dedim: yüreğindeki çiçekler her güz solar mı? dedi: ellerimle renklendiririm tek tek tüm çiçekleri dedim: senin bir adın olmamalı dedi: söylenebilecek her söz benim adım dedim: seni bırakıp gitmek zor, eşyalarıma siniyor soluğun dedi: seni aşklar yıpratmaz, korkular acıtır yüreğini... onu gördüm bana bakıyordu. kumrallığını dalgalandırıyordu en yavaş kımıldanışım. ürkütmeden yanına yanaştım, eteğini sıyırdım bileklerinden çerçevelere doğru. bir yelkovan bir akrep dönümü. mum üstünde yabancılaştırırken gülüşmelerimizi ve ben seni bilmeden, bir an çevirdim yüzümü... sen karmakarışık. -kalabalık- ları senden sonra seviyorum, dedin ellerimle okşadım kalabalık-ları, her yüzde senin sevecenliğin, ivecenliğin... kalabalık-lar sayılmaz birdir dedin de kalabalık-lar sayılmaz çoğalır, büyür dedim. yüzünde desenlenirken lekeler ve hani benden konuşurken belleğindeki fotoğrafları yırtarak, olduğu yere bırakmıştın ve bana bakarken bir daha anmayacağın sözcükleri peşisıra söylemiştin ya işte o günden beri; o günden beri diyorum, öncesinde verdiğim pozları ben bile anımsamıyorum... ey uzak, ey hüzün, ey evren gözlü ben de seni süsledim ve terk ettim artık. artık kendine kapanmış bir düş içinde beklemiyorum. beklemiyorum, biliyorum ki gövdende bıraktığım izleri silerken minik çocuklar dolanıyor ayakucumda, yeniden diye bağrışıyorlar...

K O R O

sevinçliyiz.

bir derin soluk alma zamanı gelmiştir.

henüz uzağındayız bir sevginin...



doyumsuz, kaygılı ve yakın bir şehirde, aydınlık bir sokak uzuyordu baştan sona. kırık bir düşün her parçasını büyütüyordu insanlar. korkunun, dehşetin yüzü gülümsüyordu. ben bir özlemin duygusuz bekçiliğini oynuyordum bu oyunda. -kalabalık-lar birikiyordu gözlerimizde. iyesiz yüreği besliyordu zaman.
DÜŞLE. YENİ BİR BAYRAMIN OLSUN. boyasam resmini, senden olmayan bir imge kalır mı belleğimde? tutup atsam yüreğimden esse yıpranmamış bir sevecenliğe doğru git, dedin. gitmemeliydim biliyorum. git, dedin. gideceğimi biliyordun. sesim kristalleşti, kapı döküldü, merdiven sustu, eşiğe ayağım takıldı. konu komşu sırıtan, oyuk gözlü maskeleriyle çıktı. gittim. truva atıydım, hem çekiyorlar hem itiyorlardı. üstelik yenilmiştim. gazeteciler, marketler, kahvehaneler geçti yanımdan yolu sordum barlara, bu şehirde böyle bir yer yok dediler; ısırgan, kuşkucu gözleriyle, inanmadım. bir lokantayı durdurdum, sen buralarda arama, karşı yakaya geç, muhtarına sor dedi. asık yüzlü muhtar yaydı evren planını...

K O R O

gizli kalmış tüm iyiniyetlerini

kolayla ve bir köşeye bırak

henüz yumuşamamış bir gök

henüz imlenmemiş bir yaşam

henüz çerçevelenmemiş bir yaz

yaratır mıydım senden ve benden.



yeniden yıpranmamış bir ses çıksa evrene ve yeniden varetsek sevinçlerimizi, yine "artık anlamı kalmadı" der misin? yürürken bedenlerinden tutsak insanların yüzlerinde acıyan bakışlarını sıyırsak "onların özkıyımlarından ben sorumluyum" der misin? ki bakışımsız dokundan sızan irinleri durdurabilesin. geri döndüm. konu komşu tülü araladı, el salladım. yüzünü çivilemiştin sandalyeye. sandalyeler sıkıntılı ve içten yaratıklar, masa yalaka, konuşkan, bardaklar süslü ve çalışkan, çerçeve sen, ben ve el boyaması fon, oda buruşuk ve itici, sesin ürkütücü, tümcelerin çekimser... ya beni bırak, ya kendini öldür dedin. ölümü duyumsadım, çerçevedeki bana baktım, hazır değilim diyordu ısrarla yıllar öncesi, seni soruşturdum hiç olmamış yapaylığın yansıyordu. gözlerimi yumdum, seni eksilttim düşlerimde, adresimi canlandırdım. eski eski eviçlerinden geçtim, dilek sokağından sonrasını anımsamıyordum, üç sokak sayıp sola mı dönmeliydim? sevinç çıkmazı.

K O R O

donuk bir yüze yansıyordu sayrı elin karaltısı.

kalabalıklardan süzüp taşıyordu belleklere

bu içten çabanın yansımasıydı

duyarsız her bakışın

ve her kımıldanış taşıyordu kendinden

yıpratmadığın hiçbir sözcük kalmayacaktı birazdan

SIFATLARI UNUT. KENDİNE YER AÇ.

bir düşün içine sıkışmıştı yaşam.
baktığın her kesitte bir harf beliriyordu,
henüz tanımlayamadığın bir tümceyi varedecektin. gözlerimi açtım. yelkovan olduğu yerde titriyordu. bir ezgiyi duyumsadım. bilmediğim sesini yitirme. geliyorum. sesini yitirme

KUKLALAR DÖNÜŞÜYOR ,
ACI İÇİNDE SIZIYORLAR YAŞAMA
MURDAR SÖZCÜKLER ŞİMDİ
TÜKENECEK

seni bırakıyorum dedim. gözlerinde iki kaplumbağaya bakarak. sirenler çaldı, çerçeve düştü, çırılçıplak açıldım sokaklara...

yıkıntılarımı onarsam, onarmasam da
sever misiniz beni?..

başa dön ürün listesi kütüphane