BÖLÜM BAŞLIKLARI

(Final parçasının müziğinin en ritimli bölümü çalmaktadır. Işık yavaş yavaş aydınlandığında ön sol sahnede masasında oturan Yazar ortaya çıkar. Elindeki eskizleri düzeltir. Ayağa kalkar, arka orta sahnedeki üzerinde örtü bulunan bir kitabı açar. Kitabın başlığı "SIRA DIŞI OLAĞANLIKLAR"dır.)

YAZAR: Herkesin bir öyküsü vardır. Herkesin ve her şeyin bir öyküsü. Ben sizlere, güncemi aralamaya başlamadan önce geçmişime, geçmişin öyküsüne dönmek istiyorum.

Geçmişte bir dönemde, değişimin adını belirlemeye çalışırdık.

Çalışırdık ya ben onların yazarıydım.

Tabularımıza dokunmadan, tabuları yıkmaya çalışırdık.

Çalışırdık ya ben onların sözcüsüydüm.

Popülerliğe meydan okurduk.

Okurduk ya, ben de onların popüleriydim.

Geçmişten uzanan, bir yükselip bir alçalan uğultular vardır.

Uğultular vardır ya, benim kulaklarıma geçmişten seslenen hep budur.

Ben, şu an sizlerden fiziksel olarak çok uzaklarda bulunan, çok uzaklardan ahkam okuyan bu yazarın öyküsünün, böyle bir başlangıcı var. Bu öykü çok yakınlarınızdan başlıyor. Hepimizin bir şekilde içinde yaşadığı, bazen kaçıp kurtulmak istediği yakınlardan.

Ah! Bir de dans edebilseydim... Dansın saran ve uçurtan büyüsünden dolayı değil sadece; ya da dansın ritim içinde hazza ve zevkin doruklarına doğru yol alan temposundan dolayı da değil. Saçma bir neden olarak gelebilecek size, sevgili seyirciler fakat bu oyunda Yazar’a dans rolü yazılmamış. İyi dans edebilme özelliğim olmadığı düşünülmüş, bu yüzden bana dans düşmemiş. Ah, bir dans edebilseydim! O zaman kendi bunalımlarında boğulurken, başkalarının bunalımlarını çözmeye çalışan yazar rolünü değil de, diğer oyuncu rolünü oynayabilirdim ya neyse. Ah! Bir de dans edebilseydim... Sizlere o zaman şarkılar da söyleyebilirdim.

Uzaklarda yalnız kalanlar hep şarkı söylemek ister, bilmezsiniz. Şarkıların ritminde ne keyiflidir, acıları karşılayabilmek. Her bir acı temposunda, siz içten ritimlerinizle karşılık verirsiniz. Acı o zaman pes eder. Siz kazandığınızı sanırsınız. Ya sevgili yalnızlık, o şarkısız nasıl çekilir. Bir kez kendinizi bırakmaya görün, şarkılar her gece yoklar sizi. Karşılıklı bir ilişkidir bu! Her çeşit fantezilerin üzerindedir ilişkiniz. Sadece aranızda yaşanır... Nasılsa kimseler sizi duyamaz; belki de duymak istemez ya da duymamalı...

Ah! Bir de dans edebilseydim... En azından kendim için de dansetmiş olurdum, yetmez mi? Yazarlar kendisi için bir şey yapmazlar! Bu noktayı atlamamalıyım. Benim dansım dahi bir şeyler anlatmalıdır. Yoksa dansa gerek kalmayacaktır. Sanırım bu oyunun yazarı, oyundaki yazarına dans ettirmemekte kararlı. Sonra buna nasıl bir açıklama sunmak zorunda kalacaktır? Dans eden bir yazar! İzahı mümkün değildir. Hayat sayfamızı açalım şöyle, gösterimiz başlamış olsun. Unutmadan sevgili seyirciler, Bu uzun konuşmaların hepsi, beni tanımanız için değil anlamanız içindi. Sıkı durun, şimdi de geldi kendimden söz etme zamanı.

(Sayfa açılırken müzik biter.)

YAZAR: Kendimi tanıtayım önce... Ben, uzun ve nemlenmiş zaman aralıklarından sizlere seslenen yazar. Oldukça sempatiğimdir. En azından, bu oyunun yazarı benim sempatik olmam için yeterince uğraşmıştır. Ben yazar, yakın gurbetli ve çok özlemli zamanların yazarı. Ben benim dışımda dahi anlattıklarımla bile kendine dönüşümlü ifadelerin sahibi; sevgisine duyduğu özlemleri sevgili zamanlarda çekmesiyle kişiliğini bulmuş, bu yüce kişiliğin yarattığı ozan yazar. Ben ozan. Geçip giden trenlerin öykülerini yazdım. Geçip giden trenlerin ozanı. Bu ayrı bir öyküdür. Ben bendeki keşfettiğim benle, sözcük aralarından sizlere seslenmemle keşfettim ozanlığımı... Parmak uçlarımla kaçışan kızlar sevdim... Bu her koşulda güzel bir öyküdür. Güzel bir öykü için gerekli iki temel bütün unsurlar içinde mevcuttur. Hem güzel kız var; hem de kaçmak veya kaçışmak. Yaşamımız bu iki kelime etrafında kurulmuyor mu? Bir kaçtığımız var, bir de yakalamaya çalıştığımız kısacası. Yani ben yazar... Ben bendeki siz benimle ruhunu çıldırtan ozanlığıyla yazarım yazar...

(Işıklar kararır.)

YAZAR: Bu romantik bir zaman öyküsü değil... Işıkları istiyorum. Işıklar lütfen... En güçlü ışıklar.

YAZAR: Şu an gelmekte olan bu güzel, benim ilk aşkımdır. Sır olmaktan kurtulsun diye söylüyorum. Yazarların kadersizliği de budur işte. Onlar bütün sırlarını açıklar. Kelimelerin arasına sakladığını sanır; ya da kötü bir karaktere söyletir sözlerini. Hınzırca güler okuyucu. Sırrı yakalamıştır çünkü. Oysa benim sırrım çevreme karşıdır. Yazmaya başladığım an kendimi çırılçıplak hissetmeye başlarım. Kelimeler döküldükçe, giysilerim saçılır bir yerlere. Savunmasız kalmaya başladıkça, kelimelerden duvarlar örerim kendime, kendimi savunmaya başlarım. Şimdi dönüyorum sırrıma. Onu çok ama çok sevmiştim. Çok yakın akrabalarımdan birinin kızıydı. İlk kez ona aşık olmuştum. Hala da bir biçimde, bir şeylerini seviyorum onun.

YAZAR: Benim sessiz aşkım gibi kalmamalı bu güzellik. Sessiz aşklar satır aralarında güzeldir. İtiraf edilen aşklar, ancak yaşandığı oranda güzeldir. Lütfen güzelliğin dans müziği, sayın müzikçimiz.

YAZAR: Onu hep uzaktan sevmiştim. Yakınında hayaller kurar, uzaktan severdim. Gözlerinde gülücükleri severdim. Ama daha çok uzaktan severdim. Bir gün... Evet, bir gün...

KIZ: Nasılsın?

YAZAR: Herkesin başına gelebilecek o bir günlerden biri, benim de başıma geldi. O anı düşündükçe bir yandan utanırım, bir yandan o ilk heyecanı bir daha, bir daha yaşamak isterim... Memelerine dokunmuştum onun, memelerine. Ama sadece dokunmuştum... Yani memelerine dokundum. İçim nasıl da gıcıklanmıştı...

KIZ: Ne yaptın?

YAZAR: Onun dokunmamdan zevk duyacağını sanırken, bir anda elimden kaçarcasına uzaklaşması nasıl bir şok ise, durakladığımda durup gelmemi beklemesi, anlaşılmaz ikinci bir şok tokattı.

KIZ: Orada durmuş, ne yapıyorsun?

YAZAR: Peşinden gitmemi bekliyordu. Yerimden kıpırdayacak enerjim kalmamıştı ki... Sonra onu seyretmeye koyuldum. Memelerinden uzaklaştı bakışlarım. Nasıl uzaklaşabilirdi ondan bakışlarım? Ya kalçaları, ona sarılmamak için sadece durumuma boyun eğip, öylece kalmalıydım olduğum yerde.

KIZ: (Dans ederken.) Kaçmanın en güzel yanı, yakalanmayı ummaktır. Arkasında en büyük korku gizlenir. Ya unutulursam! Ya unutursa!

YAZAR: Nasıl unutabilirdim ki? İlk dokunuşumun hiç bitmeyecekmiş gibi başlayıp da birkaç saniye içinde sona ermesini... Bu birkaç saniyeye dünyada yaşayabileceğimi düşündüğüm bütün fantezileri yerleştirip, o küçücük zamanın içinde kendimi avutmak zorunda kaldığımı. Bitmez fantezilerim içerisinde kendimi o kalçaların aralarında kaybolmuş görürdüm... Bana ablalık da satmıştı...

KIZ: Çok yanlış bir şey yaptığının farkındasın, değil mi?

YAZAR: Bazen de sıradan bir arkadaşlık taslamıştı.

KIZ: Arkadaşlar birbirlerine saygı duyarlar. Her ne kadar benim akrabam sayılsan da, biz her şeye rağmen arkadaşız.

YAZAR: Bana sarıldığında, ya da sarıldığımızda, ellerimde beli titriyordu...

KIZ: Daha sıkı sarıl! Elin nerede? Elini biraz daha aşağı indir.

YAZAR: Sonra ben utandım; kaçtım... Nasıl da kaçtım... Peki niye kaçtım? İşte kendime de sorduğum bu soruyla yeterince ilk gençliğimi anlattım sizlere.

YAZAR: Bütün hayatım boyunca kurtulamadım onun hayalinden. Önce bir hayaldi kaçmak istediğim. Sonra kaçmak hayat biçimim oldu. Hep kaçmak istedim daha sonra yaşadıklarımdan. Kaçmanın keyifli bir ara verme olduğunu keşfetmiştim. Okuldan, derslerden kaçtım. Yorucu olduğuna inandığım işlerin hepsinden kaçtım. Kaçarak hep kelimelere sığındım. İşte bu sayede sizlerle benim sığınağımda bir araya geliyoruz. Kaçanların ille de bir sığınağı vardır. Durup dururken de yazılmaz ki, bir bahanesi vardır süslü metaforların, bir bahanesi vardır korkunç imgelerin. En başta kendini ifade edememe duygusunun zayıflığından kaçmaktır amaç. Korkularımdan da kaçmak istedim.

YAZAR: Takiplerden kaçmak istedim. Kaçmak istedim. Kendimi bulmak adına en önce. Evet kaçmak istedim. En anlamlısı güneşin gölgesine sığınmam gerektiği anlarda, güneşe gölge yapanlar dediğim insanlardan kaçmak istedim. Kaçmak istedim. Çünkü korkmuştum. Kaçmak istedim. Çünkü umutsuzdum. Kaçmak istedim. Çünkü kaçmamı istemişlerdi.

YAZAR: Ah! Ah, bir de dans edebilseydim... Şöyle bir dans ederek geçip gitseydim uzaklara.. Sınırlar aşan uzaklara... Düşünebiliyor musunuz? Sığınmacılar ofisinin önünde birisi. Fonda savaş tamtamları... Ara müzikte gece baskınları siren havası. Kapının önünde her şeyi boş vermiş bir sığınmacı. Koşuyor; zıplıyor ve tek ayağının üzerinde taklalar atıyor. Demezler mi ki, “En iyisi siz dans tanrısının kollarına iltica edin!” Danssız, uzaklara gidişin bir çok yolu vardır. Hepsi de kolaydır. Sadece üzerinden atlamanız gereken ufak tefek engellerle düzenlenmiş yollardır. Bir ucu geçmişinize takılır; bir ucu bu gününüzü bağlar. Ya yarınlar? Yarınlar sığınarak yaşanmaz ki! İşte yaşamanın yeniden keşfini bu tespitle başlatırsınız. Siz yine uzaklarda yaşamaya devam edersiniz. Kimilerinin umutlarındaki, kimilerinin banal sıradanlıklarındaki uzaklarda... Sorgulanmaların uzaklarında zannettiğiniz uzaklarda... Tıpkı kendi içimizde kaybolup gideriz ya... İşte onun gibi... Şöyle bir dans ederek geçip gitseydim uzaklara.. Sorgulardan uzak... Ama iç içe belki... Kurtulamadığımız, ama asla da kaçamadığımız uzaklara... Dans ederek geçip gitseydim bir, geçip gitseydim diye düşünürken herkes gibi, sonuçta uzaklara ben de gitmek zorunda kaldım... Yıl, o malum yıllardı.

YAZAR: Yeni bir sayfa da böylece açıldı. Kaçma öyküm çok ilginç değildir aslında. Hatta beklenen bir sonuç olduğu bile söylenebilir. Dışarıda bir ses vardı. Çoktandır hiç durmuyordu bu sesler. Hiçbir şey söylemeyen; ama sürekli yükselen sesler.

YAZAR: Kimseyi beklediğim yoktu aslında. Çoktandır aramıyordu kimse beni. Bu durumuma dahi şükretmem gerektiğini düşünüyordum. Eski aşkları hatırlamak da yetmiyordu. Ne dostlar; ne arkadaşlar; ne de aileden biri.

YAZAR: Dışarıda bir ses var. Belli ki hatırlayanlar var beni. Kimseye benzemiyor bahçe kapısına yaslanan. Geçen sefer bekleyen daha gençti oysa. Gittikçe değersizleşiyorum demek. Bu defa bekleyen, yaşlı da denebilir ya, orta yaştan biri. Belki de emekliliğini bekliyordur. Şimdilik sadece gözlüyorlar beni. Arzu dolu bir genç kızı yeğlerdim bu saatte doğrusu. Gecenin bir saatinde yaklaşan güneş gözlüklü biri. Belli kaçmam artık gerekti. Aksi taktirde, birkaç kadrolu daha gerekecek, ya da bana kadrolu uygun bir yer gösterilecek.

BİR ADAM: Arkadaşlar beni gönderdi.

YAZAR: Kaçma vakti geldi, demek...

BİR ADAM: Kaçmak sana yakışmıyor.

YAZAR: Bunun cevabını vermek, hele öylesi bir anda vermek zor geldi. Kaçmayı istediğim de kesindi. Kaçmak en azından bir eylemdir. Ben şu an hiçbir şey yapamıyorum oysa.

BİR ADAM: Sen değil miydin bizi her an dirençli olmaya davet eden cesur çağrılarla dolu satırların yazarı ?

YAZAR: Ya, önünde teslimiyet ya da kaçmak duruyorsa? Yok edilmekle kendini reddetmek arasındaysa seçeneklerin?

BİR ADAM: Benim acıyacak kaslarım yok. Ben sadece yüreğimle mücadele edebilirim. Yüreğimi sen besledin. Bunu ben senden öğrendim. Kaçmak yok diyor yüreğim.

YAZAR: Ben beslediğim yüreklerden ayrı bir yüreğim. Ben siyah gözlüklerle çepeçevre kuşatılmış bir dünyanın içindeyim. Bir şekilde hesap soranların dışında, yalnız ve terk edilmişim.

BİR ADAM: Ya yalancısın; ya korkak... Ya kendini çok seviyorsun; ya da için zayıflık dolu ve de nefret. Benim okuduğum Yazar, her zaman direnmeyi, yaşama sarılmayı öğretmiştir bana.

YAZAR: Cevap vermek ne zordur, bazı anlar içinde. Doğrular geçici bir an için artık geçersizdir. Ya da öyle olduğuna hükmetmek en kolay çözümdür. Sonuna kadar arkasında durmalısın sözlerin. Ya da hazırlamalısın kendini, sıra dışı olağanlıklara...

BİR ADAM: Oysa, istiyorsan eğer, yakıştırıyorsan eğer kendine, kaçış için planlar hazır ve ben bunun için buradayım. Arkadaşlarla, sana her çeşit yardıma hazırız.

YAZAR: Ben işte böyle kaçtım. Bir yanda siyah gözlüklüler... Bir yanda gözü karalar. İçimde yalnızlık duygusu.

BİR ADAM: Bavulunu hazırladığın anda haber vermen yeter. Bir de nasıl bir araç istersin? İstediğini seçebilirsin...

YAZAR: Ne çevrene aitsindir, ne de sana sahip çıktığını söyleyenlere. Aslında kimse de yoktur çevrede. Seni var eden değerler teker teker erimektedir. Kendini bitirmeye başlamakla herkese aitsindir. Başlarsın sorgulanmaya... Hazırsın sorgulara... Ya da hazırlarlar seni..

BİR ADAM: (Dışarıdan seslenir.) Biz hazırız.

KORKUM İLK KEZ DEĞİLDİ

BİR ADAM: Acele etmelisin!

YAZAR: Hep korkmuştum, bir yaşam boyuydu korkular... Polisler yok mu?

BİR ADAM: Orası halledildi.

YAZAR: Sevgili Babam diyemedim... Öğretmenim de sayın oldu... Mermiler ne sayındır ne sevgili...

BİR ADAM: Şu ileride bekleyen bir araba var. Oradan deniz kıyısına geçeceksiniz.

YAZAR: Ben ne arıyordum peki? Korkunun bataklıklarında gezerken, hep söz ettiğim ne cinselliğim vardı; ne de kişiselliğim...

BİR ADAM: Bot hazır. Seni bekliyorlar. Sahi, senin için hazırlanmış pasaport da içinde.

YAZAR: Oysa çok zamanlar korkmuştum... Karşı mahallenin çocuklarından... Her an karşımıza çıkacak olmalarından. Her an karşımıza çıkacak olanlardan.

BİR ADAM: Bizim çocuklar karşı kıyıya kadar götürecekler seni. Sonrasında her şey organize edilmiş durumda.

YAZAR: Ve de bizim çocuklardan... Dayanışma derdik, sevgi demezdik... Günlerdir bekleyen polis nerede şimdi?

BİR ADAM: Onlar senin kalmandan korkuyorlardı. Mücadelenle diğer insanlara ilham olacağından korkuyorlardı. En çok onlar seviniyorlar şimdi... İstedikleri seni zaten sürgüne göndermekti. Bunu şimdi biz kendi ellerimizle yapıyoruz.

YAZAR: Korku hep yaşamdan uzaklaştırırken beni, bir anda, ele aldığım bir malzemem oldu... Ne ilginçtir ki, ben onlardan korkarken, onlar da benden korkuyordu... Bu sahneye de dans gerekir. Ama kaçtığım korkularım için dans gelsin istemiyorum, hayır! Dansı özgür bıraktım... Korku dışında başka duygularla titretin beni... Titremek istiyorum. Hayatı hissetmek istiyorum. Ne şekliyle olursa olsun, korkudan uzak hayat hissetmek istiyorum.

BİR ADAM: Hazırlar, el sallıyorlar.

YAZAR: Hazırlar, el sallıyorlar. El sallıyorlar. Dans coşkunun işidir. Korkudan arındırın beni...

BİR ADAM: İyi yolculuklar. Çabuk dönersin umarım, Yazar.

YAZAR: Şehvet ile korku arası çok kısa bir mesafedir, oysa birbirine ulaşılamaz şekilde uzaklardadır her şey şimdi. Ne çok yol var, alınacak. Olsun! Yollar sürüp giderken, yolların ve sığınakların adı yoktur. Bir yerlerde gizlenerek yaşamak adına, birilerine sığınarak yaşamak arasında bir fark yoktur. Sığınmanın sınırlı bir yeri yoktur. Elveda bir adam ve elveda ülkem... Elveda sınırlı geçmişim. Geleceğim, henüz seni bilmiyorum.

YAZAR: Sesler, ah bitmeyen sesler... Asla durmayın! Hep var olan bir şeyleri hissetmeliyim. İşte, sonuçta gelmiştim yeni sürgün yerime. Her uzak bir umut, her uzak bir bilinmez ve her uzak sonuçta bildik bir şeylerdir. Her geçip gittiğimiz yerlerde tekrarlanan bir şeyler vardır. Sorgulanmak gibi... İğdiş edilmek gibi... Sorgulanmak... Açıklamalarınız asla yetmeyecektir. Onların istediğini de söylemek çözüm değildir. Sizi ele geçirmişlerdir bir kere. Üzerinizde oynanacak her boyut ve her çeşitte oyuna hazır olmalısınız. Kişiler ya da kurumlar tarafından üzerinize kurulmuş nice hesaplar vardır daha, bilmediğiniz veya bilmek istemeyeceğiniz hesaplar.

SORGULAYICI: Kendimi tanıtmama müsaade ediniz. Her ne kadar beni tanıyor olsanız da, görevlerimden bir tanesi de kendimi size tanıtmaktır. Yüksek komiserya adına çalışıyorum. Sizin dosyanızın sonuçlandırılmasında en önemli yetkiliyim. Dosyanızın önemi ve tanınan bir kişilik olmanız, bu dosya ile bizzat ilgilenmeme neden oldu. Bir trenle gelmişsiniz buraya. Öykünüz ilginç...

YAZAR: Bütün öykülerde bir ben vardır. Kendi yaşamımızda dahi sıkça karşılaştığımız ben ve benler. Hep merak edilir benler ve siz yazar kimliğinizle sorgular ve yazarsınız. Sizi çevreleyen bu yüzlerce ben, bu yüzlerce benin sınırı ve dünyası, yazanı aşar ve ona koyduğunuz kurallar çerçevesinde, o yazdıklarınız sizi yazmaya başlar. O yazılar bir yerde hayatınızı biçimlendirmeye de başlar. Hayat karşınızda yeni bir sınav olur. Hayat size sormaz, sadece zorlar. Kırılganlığınız böylece artık hayatınız olmuştur.

SORGULAYICI: Ya zamanı ne yapacaksınız, Yazar. Hangi zamanda ve bu zamanın neresindesiniz? Bizim zamanımıza geç kalmadınız mı?

YAZAR: Ben sizin bulunduğunuz bu zamanın değerlerini sadece kabul etmek zorundayım. Şu an içinde bulunduğumuz zamanı sorgulama hakkım olduğuna da, bu aşamada inanmıyorum. Zaman! Ne garip hep sorgulamaya çalışırız onu.. Zaman çok geniş olmasına rağmen, ama bizimle ama bize rağmen, aynı anda dahi asla bir tane diyebileceğimiz bir zaman yoktur. Şu an sizin zamanınız söz konusu. Hep çok zamanlar vardır hayatımızda. Benim şu andaki zamanım teslimiyetin zamanıdır. Yeniden başlayabilmek adına ilan edilmiş bir teslimiyet. Benim yaşamım, hem şu an ve hem gelecekte, bir yazar olarak sanırım hep çok zamanlıdır.

SORGULAYICI: İçten bir insansın, seni sevdim. Neden oraları terk ettin. Bizden daha kötüydü değil mi ? Biz daha iyiyiz. Bizim sistemimiz en mükemmeli değil mi? Biz en iyisiyiz, hı?

YAZAR: Asla onların savaşlarından söz etmedim sorgulama esnasında. Kaçmış olduğum yeri sorgulayan ben aydın yazar, sığındığım ülkeyi, başvurum daha kabul edilmemişken sorgulayamazdım ki. Silah kaçakçılıkları. Sömürgeler. Neyden kaçtığımı bir an unutur gibi olmuştum. İşin gerçeği kullanılan yöntemlerdi. Kimisi zorbalıkla işlerini hallederken, diğeri sadece işlerini hallediyordu.

SORGULAYICI: Ama buralara yasal olmayan yollardan geldin. Bir suç işledin. Bize sığınmış oldun. Sen şu an bir zavallı durumuna düştün.

YAZAR: Ben bu tür insanların bir daha olmaması için mücadele veriyordum. Sığınan değil; mücadele eden insan istiyordum.

SORGULAYICI: Biz güçlü ve haklara saygılı devlet için durumunuz, anlaşılabilir bir durumdur. Bilmen gereken bir tek şey vardır. Bu bizim sistemimize karşı söyleyeceklerinle ilgili. Söylediklerinin etkisi, aşağıdaki insanlar tarafından harekete geçmede kullanılacak bir etkiye sahip olmamalıdır. Aslına bakarsan, burada bizimle ilgili hiçbir şey söyleme. Ülken senin gibilerin ülkeleri bunun için yeter de artar bile. Bak yazılı şartlarımızda bile bunları belirttik. Yine de sözle sana söylüyorum.

YAZAR: İnsanlar her yerde hep konuşsun, hep harekete geçsin diye yazıyordum.

SORGULAYICI: Bu yüzden sana hoş görü göstereceğiz ve gösteriyoruz. Seni bağrımıza basıyoruz. Bizdeki başkaldıranları da bir şekilde yola getiriyoruz. Senin bunlara bulaşmaman konusunda seni uyarmak yine sadece bir prosedür gereği görevimdir. Zaten sizin gibi bir aydın bize sadece hayranlık duyabilir, değil mi? Biz çok geniş bir aileyiz. Herkese içimizde yer vardır. Ama baba hep biziz.

YAZAR: İnsanlar her yerde ve her zaman, yola getirilen değil; kendi yolunda ilerleyen insanlar olsun istiyordum. Kendi yollarında özgürce yürüyebilsinler istiyordum.

SORGULAYICI: Sen... Yazar... Sen bana her zaman doğruyu söylemelisin. Benim isteklerime uygun doğruyu... Çünkü geleceğin benim ellerimde. Gerçekte de gelecek ben olmalıyım, sadece ben. Sen, ben olduğum sürece olabilirsin. Özgür de olabilirsin. Benim kollarımda sonsuz derecede özgür.

YAZAR: Kendinizi asla satmayın diyordum. Yazılarımda hep kendi özgürlüğünüz önemlidir, diyordum.

SORGULAYICI: Yine senin kişiliğine dönelim Yazar. Niçin yalnız kaldın yazar? Bak elime, ellerim hayata dair bir gitar çalar. Bunun bir de şarkısı vardır. Evrensel ve geçerli bir şarkıdır bu...Yalnızlar yenilirler sonuçta, yalnızca yalnızlar. Bak bana. Bana bak hele... İyice bak bana.

YAZAR: Sürüden biri olmak yerine, yalnız bir kavak olmak iyidir. Bir sürü dalları vardır. Mevsiminde açan yaprakları. Her yerden görülür her çeşit hareketleri.

SORGULAYICI: Ben hiç yenilebilir miyim? Milyonların temsilcisi, arkasında milyonlar olan ben... Onlar gibi ben... Biz gibi ben... Popüler şarkıların kahramanı ben... Sen... Yazar... Sana ancak tiyatro kahramanlığı yakışır... Sayılı seyircili salonların kahramanlığı...

YAZAR: Parmak kadar da az olsanız, kendiniz olun insanlarım, sizler benim yüreğimde saklı aşklarımsınız, derdim.

SORGULAYICI: Eminim ki, sana bunalım gerekir, bana biz lazım. Ben arkamda milyonlarca insan olmadan, onlarsız yapamam. Bana biz yakışır. Şimdi cevap ver yazar! Neden hep yenilenlerin yanında ve yenilenlerdensiniz? Yoksa sen de, sıradanlıklara yanıt vermektense susmayı onur sayan gururlu savaşçılardan mısın?

YAZAR: Milyonların içinde hiç olmak yerine, kendi yalnızlığında ben olmak ne güzeldir oysa... Bilincinize verdiğim geçici rahatsızlıktan dolayı, tüm okurlarımdan ne kadar özür dilemem gerekir? Yoksa özür dilemek yerine, bana yeni okurlar ve yeni pencereler mi gerekir?

KALDIRIM YOSMASI: Boş musun canım?

YAZAR: Ama sen! Sen bu olamazsın...

KALDIRIM YOSMASI: Ne diyorsun sen ya?

SORGULAYICI: Merak etmeyin küçük hanım. Bu yazardır. Sizi ilk aşkına benzetti de...

KALDIRIM YOSMASI: (Kırıtarak) Siz nereden biliyorsunuz?

SORGULAYICI: Ben onun sorgulayıcısıyım. Bir sorgulayıcı aynı zamanda iyi de bir eleştirmendir. Aynı zamanda toplumsal bir yargılama gücüdür. Onun bilinç altını iğdiş etmek ve her şeyini ortaya çıkarmak için buradayım ben. Üstelik o tüm öykülerinde zaten yaşamını anlatır.

KALDIRIM YOSMASI: Ay çok ilginç. Hep banal şeyler içinde yaşasam da, ilginçliklere bayılırım.

YAZAR: İyi ama bu gerçekten o. Ben onun uğruna koskoca bir ilk gençliğimi kaybetmeyi göze almışken, o...

SORGULAYICI: Sayın yazar, bir yazarın aşkı bütün öykülerinde kişilik değiştirebilir Yine de söz konusu olan hep aynı aşktır. Değişen adlar, olaylar, zaman ve sözcüklerdir. Bu yüzden bu role aynı kız seçildi.

YAZAR: Saçma. Her karakter aslında yeniden bir doğuştur. Sonra siz benim hayallerime uzanıp, onunla oynama hakkını nerden buluyorsunuz.

SORGULAYICI: Burada bir başvuru söz konusu ve bu bana değil sana ait. Sonuçta pek bir şey değiştirmez haklı olmanız. Bu kızlardan çok var bizde. Üstelik özgürce kendilerini satabilirler de. Yalnız, başkasının onları satmasına izin vermeyiz asla.

KALDIRIM YOSMASI: 100 kağıda sakso yaparım, sevişmek 150 kağıt.

SORGULAYICI: Gel bakalım yavru, şu kalçalarından ben de faydalanayım. Elim adeta içinde kayboluyor. Bilirsin neden hoşlandığımı. Yeri ve zamanı değil şu an. Biraz daha sürt göğüslerini, yeter.

KALDIRIM YOSMASI: Geçen gelen misafirlerine yaptığım muamelenin parasını daha almadım.

YAZAR: Hayallerim iğdiş edilirken birdenbire, yeni bir dünyanın kapıları da aralanmakta. Bir başka yerde, yaşama yine aynı öyküler ve aynı saplantılarla başladım. Yalnız katı korku yoktu artık. Dışarıdan gelen korkular yoktu.

KALDIRIM YOSMASI: Sen gelmiyor musun, yazar? Grup olursa indirim de var...

YAZAR: Zorunlu kurallara uymama hakkı, sadece faydalanma hakkını elinden alıyordu. Kendi kurduğun korkular vardı yalnızca. İçinde yaşattığın korkular. Hak mahrumiyeti tehdidiyle örülmüş duvarlar içinde yeni bir yaşam vardı önünüzde. Her yerde hep aynı öyküler yaşanmakta sonuçta. Farklı olanlar, konuların işlenişi ve değişik isimlendirmeler. Lütfen artık müzikler istenmeden gelsin. Bu toplumsallaşmış fuhşa ve bireysel kaçışıma ancak müzik sanatsal boyut katabilir. Hah, şöyle. Artık ben de katılabilirim onlara. Ne de olsa sanatsal boyut gerçekleşti.

SORGULAYICI: Yazar, başvurun kabul oldu. Seni kabul ettik aramıza. Yeni bir topluma veya topluma hoş geldin.

KALDIRIM YOSMASI: Ay, şeyi de iyiymiş... İyi yaptınız, iyi!

SORGULAYICI: Sen akıllı birine benziyorsun. Sadece arkadaşça bir tavsiye benimki, uyum gösterdiğin ve kendini bıraktığın sürece rahat edeceksin. Unut toplumu bir süre. Hayatın seni götürdüğü yerde, sen kendine seçmeyi öğren önce. Göreceksin, sonra yazılacak ne çok şeyler çıkacak. Hemen şu anki zamana dönelim birlikte. Tadını çıkaralım, biraz loş bir ışıkta. Söyle de ışıklar söndürülsün, ne de olsa bu oyunun yazarı sensin.

YAZAR: Lütfen ışıkçı söylenmeye gerek kalmasın.

YAZAR: İşte yeni bir sayfa daha sürgün hayatımda. Her uyum başlangıcında seçilebilecek en kolay yolu seçtim. Korkularımdan sıyrılmak için bu en iyi yoldu. Sıradan olmak, onlar gibi, bir başka deyişle diğerleri gibi olmak. Ben bu en kabul edilir olan bu yolu seçtim. Bu yeni dünyada evlendim, o bir zamanlar karşı çıktığım meşhur yapıyı, aile kurumunu ben de kurdum. Bu dönemde işlerim kolaylaştı. Hayatım pratikleşti. Benim evliliğimin normal geçemeyeceği belliydi. İlk kitabımın yayınlanışını ve o evliliğimdeki ilk kaçışımı hatırlıyorum. Kolayca kabullenemediğim gerçeklerden kaçıştı bu. Ben çevremde olanlara artık hükmedemiyor ve gelişmelere ulaşamıyordum; yaşamın sadece basit bir uygulayıcısıydım.

KARISI: Benim bir tanecik kocacıcığım. Bu kitabınla bizim ülkemizde yazmış olduğun ilk yapıtın yayınlanmış oldu.

YAZAR: İlkler hep çok zaman almıştır.

KARISI: Benim sana katkımın ne kadar önemli olduğunun farkındayım.

YAZAR: Nice yazarlar, karılarının ve dostlarının bilgilerinden ve deneyimlerinden yararlandılar.

KARISI: Bunu bu akşam kutlamalıyız.

YAZAR: Bu nice yazarlardan her biri, yabancı ülkelerdeki yeni okurlarıyla kendi kullandıkları dilin daha üst seviyesinde bir dille tanıştırıldılar. Aracı çevirmenler, kendi düzeylerini de ilave ettiler bu yapıtlara.

KARISI: Çılgınca bir kutlama olmalı bu.

YAZAR: Hem yazar hem de okuyucular birbirlerine yabancıydılar. Çocukça bir düzeyde oluşan bu safça çocuk hatası yanlışlarını görmediler bile.

KARISI: Bir ilk, ancak yeni bir ilkle kutlanırsa değerlidir.

YAZAR: Ortaya çıkan yapıtlar daha başkacaydı. Kısacası, onlar kendi dillerinde başka, yabancı dillerde daha başkaydılar. Ben bunun farkında olarak önce dilimi değiştirdim.

KARISI: Sen her zamanki gibi her şeyi bana bırak.

YAZAR: Kitapevinde kutlama yapılmıştı.

KARISI: O sekreter kızla da kutladın mı bari?

YAZAR: Tamam bir akşam senin istediğin gibi ev tarzı bir kutlama yapabiliriz.

KARISI: Evde bir parti ve sen. Kitabınla yeni çizgimizi de başlatmış olacağız. Hele senin başka yönlerini merak eden kız arkadaşlarım çok memnun olacaklar.

YAZAR: Biliyorsun değil mi? Bu yeni üretimim içinde yayınlanan ilk kitabım olmasına karşılık, geride hazır onlarca yazılmış basılmaya hazır yapıt ve taslaklar var. Artık yazdıklarım yaşadığım hayatla ilgili olmadığı gibi, düşüncelerim de yazılarıma yansımıyor. Adeta kendimin modacısı oldum.

KARISI: Gece yarısını sabırsızlıkla beklemektesin umarım.

YAZAR: Bir zamanlar yazdığım tarzı bekliyorlardı. Bir daha aynı şeyleri yazmam bekleniyordu. Bir daha ama bambaşka. Tıpkı ev gibi. Bir daha ama bambaşka. Aslında hep aynı şey.

KARISI: Her şey umduğum gibi giderse, eğlencenin ve zevkin doruklarına çıkarız.

YAZAR: Yeni bir şeymiş gibi, eski bir şeyi bir daha yaşıyorsun. Bir daha ama bambaşka.

KARISI: Şair dostumuzu da çağırmalıyız. Gerçi partilerde çekilmez biri oluyor ama bunun dışında onunla vaktin nasıl geçtiğini anlamıyorsun. Ayrıca karısı da çok şeker bir şey.

YAZAR: Kimileri beyninde yüzlerce sıra dışılığı yaşatır durur. Ben beynimin bana yaşa dediklerini açıkça yaşamak zorunda olan bir doğrucu muyum? Yoksa kaçtıklarına bir daha dönmemek için hem sıradanlığa sığınan, hem de kendi içinde sıradanlığı bozmaya çalışan değişim soytarısı mıyım? Belki de tüm bunlar, bir kaçışın ardından açık bir boyun eğişti. Asla dönmemek adına. Kendini koyuvermenin bir başka kulvardan onaylanmış bir başkaldırısı. Kibarca teslimiyet.

KARISI: Sen kendini bana teslim et yeter. Ben her şeyi hazırlarım. Bir an önce hazırlanmak için çıkmalıyım.

YAZAR: Beynimde hala ilk aşk yanılsamalarıyla yaşıyorum. Başka kadınlarla yatıyorum. Beynimi ve uzuvlarımı sakinleştirmeye çalışıyorum. Her olağan erkek gibi karımla evliyim. Karım da benim gibi. Kendimde çok şaşırtıcı değişiklikler de yaşadım. Artık eskisi gibi kıskanmıyordum. Ne kazanacak ne de kaybedecek bir şey var artık. Sadece yaşanması gerekenleri yaşıyordum. İlk saflıklarımız sadece laflardadır, biliyorum. O saflığın ilk sevgilisi şimdi başka kollarda. Beynin bir köşesinde bir anı. Herkes saftır, tertemiz. Bu derinlerden gelen yansımayı kimse asla yıkamayacaktır. Artık korkuyu yaşamamanın getirdiği harika bir boşalım bu.

KARISI: Herkes gittikten sonra, baş başa kaldığımızda göz alıcı karıcığın sadece senin arzularının ve isteklerinin karşılayıcısı olacak. Başkaları sadece elektriklenmemizi biraz daha kamçılayacaklar. Arzu bir kez daha dudaklarımda başlayacak ve senin istediğin gibi ağzımın içinde noktalanacak. Bunu düşünmek bile beni tahrik etmeye yetiyor.

YAZAR: Sarıl bana.

KARISI: Biliyorsun tembel elleri sevmem. Hah, şöyle.

YAZAR: Şu an bir şey yapamayız.

KARISI: Ellerini benim kontrolüme bırak. Bir üçüncü hiç de fena olmazdı, değil mi?

YAZAR: Seni seviyorum. Ben her şeyi seviyorum. Kendimi ikna edebilmenin tek yolu bu olsa gerek. Ya da sevmek hala tek silahtır.

YAZAR: Aslında garip bir hastalıktır alışmak. Çoğu zaman basit ve tehlike dozajı belirlenmemiş bir ilaçtır... Kendinizi bir garip hissetmezsiniz ve de kendinizi olduğunuz gibi hissetmezsiniz. Sadece bunun keyfi bile, kolay reçetelerin en güzeli olan alışmaya yeterince bir ayrıcalık tanıyor. Alışmak bir ilaçtır... Bazen kendinizi bile hissetmezsiniz. Onlar gibi olursunuz. Her yana yayılmış onlar gibi. Sorunlarınızı unutursunuz, yetmez mi? Bir yanıyla hastalıktır alışmak... Kurtulmak çok zordur. Kurtulmak istemezsiniz. Keyifli bir hastalıktır alışmak... Çok zaman alır, etkisinden kurtulmak. Etkisinden kurtulmaya karar veremeden daha, bir gün yolun sonuna yaklaştığınızın farkına varırsınız. Sonuçta ben de herkes gibi yaptım. Alıştım. Tıpkı eskiden olduğu gibi yeniden yeni arkadaşlıklar ve ilişkiler kurdum. Alıştım. Artık her şeyim var. Arkadaşlarım, örneğin şu gelmekte olan şair gibi...

ŞAİR: Sevgili dostum. Yeni yazmış olduğun yapıtını ben de okudum. Zaman kargaşanı ve yorumlamanı hala doğru bulmuyorum.

YAZAR: Şimdiki zaman yoktur dedim. Bu tezimde ısrarlıyım. Hep geçmiş zamanı yaşıyoruz. Her şey geçmiş zamana hizmet ediyor. Buraya gelmeye niyetlenmem, gelişim, konuşmaya başlamam, her şey ama her şey geçmiş zaman.

ŞAİR: Ben hep bu anı hayal ederim bilirsin. Bu yüzden duygusallığımı sadece şiirlerimde bulursun.

YAZAR: Her şey geçmiş zamana hizmet ediyor. Zaman elimizden kaçırıyor,yaşanacak anları. Bir saniye bile değil geçmişe uzanan zaman. Gelecek zaman ise asla olmadı. Her şey geçmiş zamana hizmet ediyor. Hep ucundan kaçırdığımız bir ip gibi gelecek zaman. Asla ulaşılamayacak. Şimdi sana tekrar ediyorum, dostum. Yaşam çok boyutludur. Evet! Çok boyutlu ama tek zamanlı!

ŞAİR: Aman be dostum bırak bunları. Ben sana başka bir şey itiraf etmek için gelmiştim.

YAZAR: Zaman, geçmiş zamanın emrinde bir hizmetçidir. Öyleyse bu durumda bize kalan...

ŞAİR: Karımdan soğudum. Onun varlığında şiir yazamıyorum artık. O sadece bir yük. Tıpkı bazı zamanlarda kendi kendime yük olmam gibi.

YAZAR: Onunla yeniden başlamayı denedin mi? Yeniden keşfetmeye çalışmak belki de sevmene fırsat verecek.

ŞAİR: Dostum aslında ben hep sever göründüm. Kendimden başka sevecek daha değerli hiçbir şey bulamadım. Şiirlerimde hep bu sevilecek değerleri arıyorum. Bu yüzden sevgilerin büyük şairiyim ben.

YAZAR: Karınla ilişkini nasıl sürdürebiliyorsun?

ŞAİR: Gerçek olan bir şey varsa onu hep arzulamış olmam. Nedenini bilmek bile istemiyorum; ama nedense bu aralar onu arzulayamıyorum.

YAZAR: Yeni sevgililer bul demeyeceğim...

ŞAİR: Haklısın buldum, hep buldum. Bir süre yararı da oldu. Şimdi bana sen yardım etmelisin.

YAZAR: Nasıl?

ŞAİR: Biraz sonra evden gideceğim ve sen...

YAZAR: Ama benim karım var ve...

ŞAİR: Benim neden olmasın? Sahip olmanın basit bir duygu olduğunu söyleyen sen, bu basitliği sadece kendin için kullanacağın bir ayrıcalık olarak görmeyeceksin, umarım. Hadi, hoşça kal. İhanetin arzuya etkisini bilerek yaşamak istiyorum.

YAZAR: Biliyorum bir şeylerim kaldı geçmişte, oralarda ve asla kopamıyorum.

ŞAİRİN KARISI: Ne çok amacım vardı. Denemediğim ne kaldı? Şimdi her şeyi bitirmiş olmanın verdiği bir boşlukta, orgazmın doruklarındayım.

YAZAR: Bitiş sana nasıl zevk verebiliyor ki?

ŞAİRİN KARISI: Eskiden bedenimi taşımaktan yorulurdum. Şimdi ise her şey yoruyor beni. Bedenimi ise saldım, serbest bıraktım. Daha sonra arzular öldü.

YAZAR: Arzular en fazla derin bir uykuya dalmış olabilir... En son seni uyandıran ne oldu?

ŞAİRİN KARISI: Daha sen evlenmemiştin. O zamanlarda karınla yatmıştım. O evlenecek birisini bulduğundan söz ediyordu. Sonra ondan da soğudum. Daha sonra da bir çok deneylerim oldu. Hoşuma da gitti. Otursana, Yazar.

YAZAR: Ne aradığına karar verdin mi?

ŞAİRİN KARISI: Otur ki kucağında oturacak bir yerim olmuş olsun. Güzel! Aradığım, şöyle bir el işte. Dokunan bir el, sonuçta bir titreme sarar ardından her yerimi. Ver elini. Dokun bak... Nereme değsen hep aynı. Değişen bir şey yok.

YAZAR: Hiçbir şey seni etkilemiyor o zaman.

ŞAİRİN KARISI: Beynimde yaşanmamış fantezi kalmadı. Boşaldım, tükendim...

YAZAR: Sana yardım etmek isterdim. Kadınlar her koşulda hoşuma gider ama... Onları gerçekte ne derece tanırım bilemem... Son zamanlarda ben de sadece yemekten zevk almaya başladım...

ŞAİRİN KARISI: Şu göğüslerime bak... Eskiden el atmak için arkamdan koşanlara kızarken, elleri değsin diye göğüslerimi öne çıkarırdım. Hele bir defasında utangaç bir gencin ellerini neredeyse zorla bacaklarımın arasına sürdürttüm. Şimdi ise bunlar... Bırakma elini... Kemerlerime dokunma... Sok ellerini... Kal böylece... Göğüslerime de dokun... Nasıl da sertleştiler değil mi? Sert şeyler hep heyecanlandırır. Devam et!

ŞAİR: Kalın öylece... Sönmüş bir yanardağın patlamaya hazırlanması gibi, davetinize geleyim. Değersizleşmiş sıradanlığımda ihanet, ihanet sunun bana. Hain keşiflerinizde sönmüş sıradanlığımı bir kez daha öldüreyim. Yokluktan oluşan banalliğimi yok etme dersine verin her şeyinizi. Açlığınızı, sıradanlığınızı, ihanetinizi, içtenliğinizi satın! Satın olduğu gibi... Satın ... Sizleri içiyorum şimdi... Üstünüzde yükseliyorum, adı konmamış tüm ihanetler. Boğulası tekdüzeliğime daha derince bastır elini... Biraz daha... Bırakma elini... Ya niye boş bu göğüsler?

YAZAR: Sıkıldım artık...

ŞAİR: Teşekkürler dostum. Yine bilineni bir kez daha keşfetmeme yardımcı oldun... Bir günlük bir doygunluk daha... Tüketilecek bir doygunluk... Tüketilecek bir ... Seni seviyorum karıcığım...

(Karı koca birbirlerine sarılırlar.)

YAZAR: Ben tarifi tamamlanmamış sadece basit bir insanım her şeyden önce...

YAZAR: Kitabımın arasından bazen özel notlarım da çıkar. Düşlerim ve gizli güzelliklerimle ilgili notlar. Geçmişten gelen ve beni hayata bir başka yerlerden bağlayan çok özel notlar. Düşlerimden söz eden notlar. Yeni bir dünyaya kaçmış olsam da, asla kurtulamadım bu notlardan veya bir başka deyişle, düşlerimden, anılarımdan... Bana inanan ne çok insan vardı. Onları yanıltmış mıydım? Gerçek olan, şu an yaşadıklarımdan keyif alıyor olmam.

(YAZAR bidonların başına gider. Kimi zaman biraz sonra başlayacak müzikle uyumsuz, tempolar tutar.)

YAZAR: Onlara bunu yap diyebilir miyim? Onlarla ortak sorumluluklar taşıyan hedeflerimiz bunlardan söz etmiyordu. Buraya gönderilişim benim daha rahat etmem için değildi ki. Buradaki diğer binlerce insanın rahatlığı neden beni rahatsız etmiyor? Onların buraya gelmeleri için benimki gibi olmasa da nice nedenler vardır. Ben yine yaptıklarımla varım, yaşadıklarımla kendi kişiselliğime dönmek zorundayım yine. Beni bunalımlarımdan ancak bu kurtarıyor. Yazdıklarım hayat ve kavga üzerine, oysa günlük yaşamımda olağanlıklarla boğuşuyorum.

YAZAR: Neyse ki her fırsatta düşlerime hayat hakkı tanıdım... Her düş kendi düşsel dünyasında yerini alır. Ah tek mutluluğum, düşlerimin merkezi hala o çocukluk günlerimin bozulamamış saflıkları...

YAZAR: Yooo, ilkel ve bilim öncesi çağlara dönük düşlerim yok. Zamansız, tanımsız çıkışlarım, sizleri istemiyorum. Sizler her koşulda, her yaşta bir kez daha, bir kez daha yaşanabilirsiniz.

(YAZAR, KIZ ile göz göze gelir. KIZ onu görmemektedir.)

Sen çocukluk aşkım. Hayallerime giren her defasında hep çocukluk aşkım olmuştur. Belki de tek masum ve çıkarsız aşkım bu aşkımdı. Ey çocukluk ve çocukluk aşkım! Ne size, ne yıllara doyabildim. Ah o ellerin... Hala aynıdır değil mi? Güzel küçük ellerin. Onlara sadece öpücükler borçluyum. Onlara sadece öpücükleri yakıştırabilirdim. Yine gidiyorsun işte!

Hayal etmek bile yeter...

Tek boyutlu derin açlığım.

Hayallerim, size düşman, nice çok boyutlu açlıklar keşfettim.

Hepsiyle yaşadım yan yana...

Koşmak geliyor içimden şu an.

Geçmişime bir daha yakalanmamak üzere.

Ayaklarım beni dinlemiyor.

Ellerim, siz bırakmayın beni!

Böylesine bir hareket ve yine de başım dönmüyor...

Gövdem benden daha aç olamazsınız yaşamaya...

Yaşamak...

Yaşamak, ilk kez ilk aşkımda ne çok sevmiştim seni.

Ne acılar çektim hayatla birlikte ve ne çok sevdim seni hayatın içinde.

İlk gençlik kavgalarımda da güzeldiniz.

Ta, o kaçılmaz korkulara kadar.

Anılar ve hayat her zaman içiçe görünür yaşamın bir yerlerinde, sevgiye inat kendine yer ararken bir yerlerde.

O bir yerlerle asla buluşamazsınız.

Dokunulması olanaksız ama bitimsiz bir beklentidir bu.

Hayatı seversiniz.

Memleket misiniz, nesiniz?

Hep size dönmek istiyorum.

Yoksa sadece basit bir sevmek misin?

Aslında hiçbir zaman sevilemeyen düşler gibi gitmek ister misin?

Düşler hep böyledir.

Bir anlıktır ve bir anda coşturur.

Tüm yaşamı anlatır ama çekip gider, sonra sen çekip gidersin...

Ben yine yapayalnız kalırım.

Sesimi bile duyamadığımı düşünürüm sadece.

Sesim kaybolur ve anılarım uçuşur.

Ben yine dalarım gelecek yeni anılara.

Ben dalarım ve susarım.

(Yazar sahne kenarındaki bidonlardan birinin başına geçer.. KIZ dansa ara verir. YAZAR’ın oturmuş olduğu tabureye oturur. Yazar, kızın tamamlayamadığı cümlelerde bidonlardan çıkarttığı seslerle eşlik eder. -Adeta açıklamalar ve bahaneler bir kuru gürültüdür düşüncesi ifade edilmektedir.- )

KIZ: Düşünü ben yazdım onun. Kızlar hep bu yüzden vardır. Önce bir düş yazarız. Sonra...

Düşüne ben yazıldım. Ben yazılmamışsam düş değildir. Çünkü...

Kavgalarının asıl nedeninde benim olduğumu söylerler. Kavgalardan hiç haberim bile olmaz çoğu zaman. Bu demektir ki...

Doğrusu bütün düşlerde benim adım yazar.

(Yazar sahnenin ortasına döner.)

Benim de düşlerim var, ille de birilerinin yazılıdır adları düşlerde...

Ne tatlı bir hainliktir, birilerinin kıvrandığını bilirken açık açık, düşünmeden düş kurmak ve düş kurdurmak ..

YAZAR: Bütün düşlerim, gerçeklerle kurulan bağların pencereleridir ve gerçekteki sıkıntılarımın tek panzehiri olageldiler.

KIZ: Öyle bir sıcaklıktır ki tarih boyunca kadın adımız, hep hayata sıcak gelmiştir.

Ve düşe davettir gülümsemelerimiz.

YAZAR: Davetlerin en sorgusuzudur bu gülümsemeler. Ne pahasına olursa olsun, kabulümdür.

KIZ: Ben ya da bir gelecek...

Tatlı bir düşle yaşanmayı bekleyen umutlar hep benimle gelecek...

Düşe davettir gülümsemelerimiz.

YAZAR: En keyifli acıları bu davetlerden çektim. Ah kahrolası, ne güzelsin!

KIZ: Tatlı bir düş gelecek...

Hayat tatlı akacak.

Sarılacaksınız ona.

Bir daha bırakamayacaksınız.

YAZAR: Hey, şarkıların en güzel nakaratı güzellikler, her defasında aynı beklentilere düşeriz. En güzel zayıflıktır bu, en yüksek kabullerimle zayıflık da kabulümdür.

KIZ: Sarılacaksınız bana.

Bir daha bırakmayacağım sanacaksınız.

Aslında sadece düşlerdir sizi bir daha bırakmayacak olan...

Adımın anlamı düşe davettir.

YAZAR: Ne mümkündür, katılmamak davete!

KIZ: Hep bir düşümüz vardır.

Hep bir düşümüz .

Düş hayatın ta kendisi değil midir ki?

YAZAR: Bir yandan ve de aynı zamanda hayatın anlamı...

KIZ: Hep.

Hep bir düş vardır.

Bir düşümüz ille de vardır.

YAZAR: Sarılmak ve bir daha ayrılmamak gibi... Deliriyorum her halde, düşlerimle sohbete başladım. Şimdi bile ne çok arzuluyorum onu...

YAZAR: Ne kadar uzaklaşmayı deneseniz de bir yerlerden ve geçmişlerden asla uzaklaşılamayacak şeyler hep insanla ilgili var olmuştur. İnsan ile insani olan hep içlerde bazen gizlenen bir yerlerde hep var olmuştur. Sadece ilişki biçimleri, zaman ve ifadeleridir değişenler.

YAZAR: Aykırılık adımı siliyorum. Ya da ben silineceğim.

İlk adımda olmak istediğim hedef çok yalındı. Bir insan olmak. Ben insanım.

Evet, insan.

Yalnızlıktan ağlarken tek başıma, asla yalnız olmadığımı anladım. Benden istenilen herkes gibi olmak; uyum göstermek ve alışmaktı.

Alışmak. Çok basit bir ifadeyle hepsi bu.

Kimi zaman yapılması gerekir denilenlere alışmak...

Yasaklara kimi zaman...

Alışmak.

Olanlara...

Emirlere...

Yapıp da yapmak istemediklerimize...

İsteyip de söyleyemediklerimize...

Alışır gibi yapmak ya da?

Ben insanım.

Benden istenilen alışmaktı ve uyum göstermek.

Sevgili karıcığım!

Hoş geldiniz!

Otur şöylece koltuğa. Bilinçaltının biçimlendirdiği en kusursuz koltuk buydu. Bunu ne ilk bilenim, ne de dahi olmamı gerektirecek bir çetrefillikteydi düşüncelerin.

İstendiği gibi...

İstediğin gibi...

KARISI: Vücudumun bekçisi yoktur. Ya da niye vardır?

Yaşayan eylemlere karşı bekçilik olur mu?

Neye hükmedebilir ki bir koca? Sadece bir kocayken hele.

Bilinç benim, düş benim. Düşüncemin ta derinlerinde yaşatırım sanır, oysa çok daha yükseklerden ihanetlerime boyun eğdiririm.

YAZAR: Hep anlamak ve her şeyi irdelemek, ne ağır bir yüktür.

KARISI:Vücut kimin?

Gerilmiş kaslarda durdurulmaz arzular kimin? Bu iki olgu yan yanayken açıkça, kim doyuracak açlık çığlıklarını?

Dünya umurumda değildir.

Vergisini veren ben isem, kendi arzularıma hakim olmamdır esas olan.

Susturmam; doyurmak zorundayım, vücudumu ve beynimi kemiren bu kemirgenleri.

YAZAR: Her şeyi tanımlamak, beni fazlasıyla aşar. Her şeyin hesabını vermeye kalkarsam, ne geçmişime, ne bugünüme hesap veremem. Beynimin kemirgenlerini ben de susturamam. Bu da bir yazarın sessiz kabulleniş ve kaçışıdır.

KARISI: Ben önemli değilsem eğer bu toplum kimin?

Bir yerlerde bana bir şey kalıyor mu?

Ya sokakta sallanan kalçalar kimin?

Ya ıslıkların memeleri?

Kimin?

YAZAR: Bazen benim de susmam gerek...

KARISI: Bastırılmışlıklar...

Başkaldırılar kimin?

Vücut benim, arzu benim; bu keyif bu bilinç benim, bu düş benim. Siz orada ve ben buradayken neyi durdurabilirler ki?

YAZAR: Bazen kaçmak beynimizde tamamen yasallaşır.

(Koltuk pozisyonundaki erkek ayağa kalkar. Kadın Yazar'ın elinden tutarak ayağa kaldırır. Koluna girerek yürümeye başlar. ERKEK, kadının kalçalarını ve vücudunu dokunmaksızın okşar.)

KARISI: Namus hepimizin silahı.

Yasaklar bir beyin askeri.

Gözler soyar bizi.

Eller sarar.

Duyar ya da duymaz başkaları.

Biz ta derinliklerimizde duyarız her şeyi.

O bakışları...

O dokunuşları...

O kabarışları...

Beyinde yasak, gülünç bir şey; ben emrime aldım askerleri.

YAZAR: Madem ki istenen alışmak.

Alışmak alışkanlıklara.

Kuralları yazılır alışkanlıkların.

Sen bir yanındasındır; istenenler bir yanda.

Yeniden yazılır elbet yazılacaklar varsa ve istemesen de alışırsın...

Sıra dışı alışkanlıklara...

Sıra dışı alışkanlıklara da bulaşır ve alışırsın.

YAZAR: Son söz henüz söylenmemiştir daha.

Hep güzel bir son söz bekleriz.

Oysa karabasanlar sarar bizi...

Son sözümüze fırsat ararız.

Alışkanlıklar değil, beklentilerdir hepimizi belirleyen.

Hayat yaşanırken ta derinlerde,

Adını bir şekilde koyarız nasıl olsa.

Karabasanlar yeni güzelliklerdendir.

Ve cevap onlara verilmelidir.

YAZAR: Ben karabasanlarımlayım hep...

KIZ: Sen bizim kontrolümüzdesin...

ERKEK: O bizim kontrolümüzde evet...

YAZAR: Ben, kimi zaman da biz olmak noktasına geldiğim anda, tekrar kendim olma mücadelesi veririm. İşte bu anlarda karşılaşırım karabasanlarımla...

KIZ: Sen benim olmalısın... Sen bana gereklisin...

ERKEK: Ve de herkes bize gerekli...

YAZAR: Herkesten kaçarken özümüze sığınmak en kestirme yoldur oysa. Öze dönmek yeniden yaratılmaktır. Ve yaradılışımızda bir günah efsanesi vardır. İşte bu noktada günahlardan kaçamayız asla...

KORO-KIZ/ERKEK: Günah kişilerindir toplumsal günah olamaz... Tövbe, tövbe... Değil mi yani?

YAZAR: Silkinip kurtulmak varken karabasanlarımızdan veya tamamen barışıp yan yana yaşayabilecekken, onlarla boğuşuruz durmadan. İlk çözüm aşamasında birer kimlik bulmak gerekliliği çıkar karşımıza...

KORO-KIZ/ERKEK: Kim? Kiminle? Niye? Kime ne? Yani kadın, yani erkek... Öyle değil mi yani?

YAZAR: Bir yerler bulmuşuz yaşanacak.... Rahat bırakılmayız ama mekanlar bizim seçeneklerimizdir bir yandan, oysa mekanlar kişiliklerimizi belirler, nasıl derler hani, en babasından.

KORO-KIZ/ERKEK: Kültür belirlerse sizi, diyelim ki kültür ne gerekli? Dil kendini ifadenin ilk adımıysa, herkes hem fikirdir itirazsız, dili yozlaştırsak ne olur? Falan filan... İşte, Yazar sana basit bir çıkış yolu. Falan filan. İşte yorgunluk gerektirmeyen yaşamanın formülü! Kabullen! Falan filan. Değil mi yani? Ne olacak yani?

YAZAR: Boğulur gibi oluruz kalabalıklardan. Asıl boğucu olan lafların kalabalığıdır. Neden susmaz kalabalıklar? Ayıkla, ayıkla kelimeler bitmez. Tarihe taşınır kimileri. Duvarlara kazınır. Taşınan bu kelimelerle bütün tarih bizi yazar. Tekrar ve bir daha işlenir konularımız. Biz bu konuların kahramanıyız, oysa konular bizim eserimiz olmalıydı. Bizim esirliğimiz niye? Asla tarihten bir eser yoktur yaşanan güne. Beklemeye dayanamaz hayat. İnadına yaşamak gerek. Ve inadına... Artık yapmadığım için gerisini söylemiyorum.

KORO-KIZ/ERKEK: Tek tek günahlar kimin? Tek tek suçlar kimin? Kimin yani?

YAZAR: Hep tek bireyleri incelerken ben, tek tek suçlu aramayın diyorum açıkça satırlarımda...

KORO-KIZ/ERKEK: Öyküler hep tekleri işler

Sayın yazar bu işe ne der?

Ne der? Değil mi yani?

YAZAR: Toplumsal topallaşma beni ve rolümü gerekli kılmıştır. Ben gören gözlerin aracısıyım. Görmek istemeyen gözler asla beni görmezler. Oysa görmeyenlere en azından çığlıklarımla ulaşabilmeliydim. İstekler ve arzular birer birey çığlıklarıdır. Duyduğum gibi aktarırım. Görmek görevi ortada ve bu görevi isteyen sahiplenir.

KORO-KIZ/ERKEK: Bu vücutlar bizim

Kullanımını birileri belirler

Kuralları çizer biri

Biz fişekleriz içlerden geçenleri...

Birileri gerekli değil mi yani?

Sen yazarsın, bizlere uygun yazmalısın.

Öyle değil mi be yani?

YAZAR: Korkularla geçti büyük çoğunluğu, bu zapt edilemez hayatımızın. Ben karabasanlarımlaydım hep...

KIZ: Sen bizim kontrolümüzdesin...

ERKEK: O bizim kontrolümüzde evet...

YAZAR: Karabasanlardan kurtulamadığım anlarda yazmaya başladım hep. Hep korkularla geçerken bu güzel ve tatlı kısacık hayatımız, hep aynı soruyu sordum kendi kendime. Yıllarca... Korkuların askerleri kimin için çalışır? Ne kadar çok askerler vardır böyle, hepsinin rengi bir başka ve adı daha da başkadır. Üniformalılar en azından açıkça adını koyarlar. Ya adını koymayanlar...

KORO-KIZ/ERKEK: Bilinen öyküleri bizim için değiştirsene Yazar!

Sıradan adam! Öykü ve yazar unuttu seni.

Sen tam bizim istediğimiz gibisin...

Öykünü kendin yaz.

O zaman Yazar seni daha çok yazar.

Belirginleşen kimlikler öyküleşir böylece.

Renkler hizmetimize girer.

Değil mi ki yani? Ayyy ve ay!

YAZAR: Benim öyküm herkesin yaşadığı parçacıkların bir görünümüdür. Gerçekte yakalayabildikleri noktalar kadardır... Ne bir eksik ne bir fazla...

KORO-KIZ/ERKEK: Tek tek günahlar kimin?

Tek tek günah aramayın bizde...

Yani!

KIZ: Bana aşık olurlar hep

Ve bazen, sık sık yani aşık olurum ben

Ya benimle evlenilir

Ya da benimle aldatırlar bazen

Ya da benimle aldatırlar

Aldatmak arzuların yaşama kamçılarıdır,

Asla acıtmaz...

Yok eder sadece...

Ne tatlı, değil mi?

Ne yani?

Karabasanlarında erkeklerin korkusu, kızların böyle konuşması değil mi?

Ee Yazar, öyle değil mi, be yani?

YAZAR: Bu bidonlara vururken duyduğum ses, karabasanlarımdan daha korkunç değil... Olmayan insanların boğulası bağırtılarını bile bastıramıyor bu sesler. Ben sesinizi boşluktan aldım. Suçlular ve günahkarlar sarmış havayı. Onlarsız hayat özlemiyorum doğrusu. Onlara övgüler de dizemem elbet. Yakarışları kulaklarımdan hiç gitmiyor. Kendilerini suçlu görmemek için desteklerdir arananlar. Her çağın yeni bir desteğinde doğar yeni bir yazar.

KORO-KIZ/ERKEK: Tek tek suçlar aramayın, sadece anla bizi, bize sadece hizmetin gerekli...

ERKEK: Benim zaaflarım, zayıflıklarım, korkularım ve korkuttuklarım insan adımdır. Yarattığım kahramanlar vurulsa yada vursa da bu yüzden, bilirim ki ben insanı yazmaktayım.

YAZAR: Karabasanlarınız terk etse de sizi, yalnızlıkları içinde yaşarken yazar, başkalarının çığlıklarının sözcüsü olmak zorundadır. Ben sürgünlük güncemden uzanmaya çalışırken beni seçenlere, sadece masumiyet aramayın hayallerinizde, diyebiliyorum.

KORO-KIZ/ERKEK: Öyküler hep tekleri işler Yazar.

Genelleşen aykırılıkları da öykülesene....

Topal toplumsallaşmaya takmışsın bir kere...

Şimdi buna gerek var mı yani?

YAZAR: Kimileri öykülerini yaşar . Yazarın işidir bu, yazar. Ben hem yaşar; hem de yazarım. Hayattan tat almaktan uzaklaşmaya başladığım anlarda, hem yaşar; hem de yazarım. Bu bidonlara vurur gibi... Bir şeylerden bir ses çıkartır gibi... Ses çıkmaz ama ben duyarım. Sizler de duyarsınız benimle belki? Ya da duyar gibi yaparsınız...

KORO-KIZ/ERKEK: Bu istek, bu arzu, bu vücutlar ve bu toplum bizim ve bütün karabasanlar hep çevrenizdeyiz.

YAZAR: Ve sevdim...

Ve korktum..

Ben bunları hep yazdım.

Anladım ki insan adımdır korkum.

Göç ettim veya sürüldüm.

Anladım ki korkaklık adımın güzel sıfatlarından biriydi göçmek ve ya sürgünlük.

KORO-KIZ/ERKEK: Yazar, itiraf etti işte! O da bizim istediğimiz gibi korkmuş işte... Ne güzel, yani!

YAZAR: Her yazar en önce sıradan bir insandır, kendine de itiraf etmek istemediği bir gerçektir bu. Sadece yalnız başına kaldığı anlarda en derinlerinde hissettiği en acı gerçek. Her yapıtı bu gerçekten uzaklaşmak için attığı bir adımdır. Ben de her sıradan insan gibi yaşadım bir çok şeyi. Karım aldattı beni. Nice kocalar da ben aldattım. Kurallar koydular bana. Nice kuralları da yıktım. Farkında değildim, doğru bu bir itiraftır. Bazı kurallar da ben çıkardım. Ağladım, ahladım suçlu aradım. Anladım ki buydu benim insan adım.

KORO-KIZ/ERKEK: Herkeste tek tek günah vardır. İşte yazar sen de, sen de bir suçlusun işte! Biz demek masumluk demektir sonuçta, benleri sorgularız biz. Suçlarda bile, suçlar aramayız bizde, teklerdedir bütün suçlar, bütün bireylerde yaşam bulur suçlar. Hep dönmek gerek bize... Bizlere dokunulmamalı, asla suçlar aranmamalı. O zaman suçlular aramayız ki!

YAZAR: Karabasanlardan kaçmak kurtulmak isteseniz bile, içinizden bir ses yükselir; susmaz asla...Bir yanardağ cinselliğimiz gibidir bu ses. Söner ve patlar, ısıtır da bazen yaşamımızı. Bazen ortalığı yakıp geçirir. Hem biyolojiktir yaşanan, hem de sosyal bir sonuç. Ben aldatılmış bir yazarım, aldatmayı anlamlar defterinden silmiş; toplum ve zamandan yalnızlığa sürgün yazar... Ben...

KIZ: Sen... Evet sen...

ERKEK: O... Evet o...

YAZAR: Üstümüze gelir hayat, üstümüze gelir yarattıklarımız. Üstümüze gelir düşmanlıklar... Üstümüze gelmez mücadele gücümüz. Ya biz sahipleniriz. Ya da kaçar gideriz. Sonra kekelemeler başlar hayatımızda. Ben ya da biz...

KIZ: Sen beni... Sen bana...

ERKEK: Ve de ben seni ben sana..

KIZ: Ben onu... Ben ona... Ooh, oh!

ERKEK: Ve de ben onu ben ona.. Yaaa!

KORO-KIZ/ERKEK: Tek tek günahlar ne güzel. Tek tek suçlular hep belli.

YAZAR: İşte işin aslı bu galiba...

KORO-KIZ/ERKEK: Tek tek günahlar ne güzel. Tek tek suçlular aramayın.

YAZAR: Benim öykülerim hep tekleri işler. Tekleri genelleştirmeyiz asla. Bu istek bu arzu, bu vücutlar bizim, öykülerim asla durmayacak bende. Bilinen öykülerim değişmek zorundadır. Değişenler öyküleşmeyi bekler. Ben duramam. Ağrısı içimde sadece beni kavurur. Değiştirmek gelir içimden. Değiştiremem. Değişemem. Ama bir şeyler hep değişir. Ben en yüksek ses tonumdan kahkahalar atmak isterim; ama atmam.

(Önce bir uçağın havalanma sesi gelir. Yazar havaya bakakalır. Arkasından diğer sesler gelir... Tren, otomobil... v.s. Yazar hala havaya bakmaktadır.)

YAZAR: Asla bitişler dorukta olmamalı.

Ben her tren yola çıktığında,

her uçağın havalandığını gördüğümde,

parçalandığımı hissettim.

Benden bir şeyler hep kopup gitti.

Bitişler asla dorukta olmamalı... Aldığım ders budur hayattan. Bitişler asla dorukta olamaz. Sakince... İçeri gel!

Gel bakalım, güzel kızımız. Her rolün altından kalkabilen güzel kızımız.

Ve sen...

Sayın erkek...

Ben her tren yola çıktığında,

benden hep bir şeylerin kopup gittiğini hissettim.

Küçük korkular değildi yaşadıklarım.

Korktuğumu itiraf ediyorum.

Korku dolu sorgulamaların beyin bekçileri !

Sizlerle her çeşit coşku ve acı yaşanır...

Her sahne, her duygu, her olay yaşanır...

Her karakter hayat bulur sizde...

Asla bitişler dorukta olmamalı...

Ben her tren yola çıktığında,

Hep geri dönmek istedim...

Yooo, geriye değil!

Geri dönmek istedim.

Her yazar her yerde yazar...

Her yerde yazardır.

Asla ayakları kendi içinde yaşattığı kokularla bezenmiş topraklardan kesilmediği sürece.

Evet delikanlı sen gidebilirsin....

Erkekliğin dansından ufak bir figür lütfen!

Bir kez daha...

Ayaklarım beni hep aynı noktalara çekiyor.

Çekiyor...

Evet geri dönüyorum.

Buradan da kopamam artık.

Şimdi sıra sende güzel kız...

İlk aşkımı bir kez daha anımsayayım.

Ben her tren yola çıktığında,

Geri dönmek istedim.

Geri dönüyorum.

Sen dansa devam et...

Sakince....

Ama hep çekici kal!

Sevebilme yeteneği bende kalsın.

Biliyorum artık...

Asla hiçbir şey bitmez.

İlle de bir şeyler bitecekse bitişler dorukta olmamalı...

Biten her şeyin devam eden bir yanı vardır elbette.

Bu yüzden bitişler asla dorukta olmamalı...

Bitişler dorukta olmamalı asla...

Son sayfanın son satırı bu işte!

Yaşamak dorukta olmalı; bitişler asla!