|
şehir çarpması
iyinin kötüsü
genişliyor boşluk, çekiliyorum kendime,
iki kırık kanada dokunuyorum, adımlıyor yürek her gece koca bir evreni bitkin,
perişan, umutsuz giriyor her sabah mavi, kirli, minik pencereden, uyandırmadan
düşleri.
ayıklıyor üzerinden göz artıklarını, bir güzel arınıyor yeniden o serseri
bedeninden
ilerliyor zaman çekiliyorum kendime bir kederli şarkı var dilimde çıkaramıyorum
sözlerini, çalışıyor raylarda ritmi, bir sanki var içimde gizlemiş kendini,
çıkıp dolaşamıyor, eksikleri tamamlıyor deneyim her seferinde yanlış üstüne
yanlış.
sözcükleri tüketiyor her öykü, yeni baştan kuruyor şiir,
peki ne demeli;
derin bir soluk alamadan baharın kokusundan
üzgünüm ki kötünün bir iyiliği onu iyi, iyinin bir kötülüğü onu kötü kılıp,
şaşırtıveriyor, iyi ile kötünün iç içe dengesizliğinde…
|
