yittim. beyaz bir tül aralandı önce, sonra ışık söndü tülün ardında ve içeride
gizlendi hüznün, dağılmayan pusa gömdün iyice yalnızlığını, böylesi daha iyi
hepimiz için.
doğru sözcükleri konuştukça yanlış sonuca varıyor, bazen susuş daha çok
konuşmalı olan bitenle ilgili.
katil gece umarsızca geçiyordu hala,
nice zaman sonra atlı karıncaya binmiş gülen çocuklar artık aldırmıyordu
çığlıklara
ve sıralarını beklerken gözlerinin önündeki katliama…
yittim, biraz olsun geldim kendime…
