ateşteki pırıltılar

 

siliniyor mu umut bu yüzyılda yaşanmamışlıkların üzerinden? geçişler gülünç değil mi? insanın yüzünde oluşturduğu izlerden süzülür yağmur, kendi yokoluşuna varana değin. umut yer mi değiştiriyor yoksa ad mı bu yokoluş bilinciyle? onararak, genişleterek geçmek gerek sırat köprüsünü bile, yardımcı olarak bir gerideliğe, ilerlemek gerek ki yokoluşunun tadına varabilesin.

durulmuş bir yürek, ölüevinde gömülmeyi bekleyen bir yer kaplama, gereksiz bir duruş sürdürür. günü geldiğinde yakılan bedenlerden hiçbir hücre alınamayacak ve üretilemeyecek belleğiyle birlikte, işte onlar ki ne denli şanslı olduklarını bilemeyecekler hiçbir zaman!

zaman söyler size kendinizi ateşe atacağınız anı yüksek sesle,

o an çekinmeyin!