-
- [ perihan yakar ]
YAŞAMAK TÜKETMİŞTİR KENDİNİ BENLİKTE BİLE
gecesimin sarmalı yine rakının
süt güncesinde
odam ramazan şiirim sarhoş
ben ayık mıyım
olsam ne olur olmasam kim
ne
koca bir kütle önümde ayık kayarken öyle...
diyeyazdım
bilesin-
diye
sin gümüş
diye
bağrında yüzdürdüğüm balıklar
dökmüş pulunu kurumuş su
ey
kararmış kuyu çekilmezliğin
son demlerinde
şimdi dar açılı pencere pervazlarında
tuz buz olmuş cam parçaları cesetler
-ne işe yarar sahi yaşamaktaysa hala cam ustaları?-
ve ellerim
ellerim
benim ellerim
basiretsiz ve cesaretsiz
üfleyemezse..
çürümüş ot
yangınlık saman
ve ağızlarda nüzül nutuk dolusu
ve hal-
kim
şavkını asmış duvara
kendinliksizse
.
bir ısıtır sevinç de mi yok be diyorum
ayazına ayazına odamın; bir minicik sevinç
rakının içimdeki buz inceliğinde
uçar gibi be
göçmek için olası içip
içip ..
terkisin..
duymuyor bile
ya neyin coşkusu peki bu
kırılmamış camdan yansıyan
başı kabak kıçı açık bir kitlenin
baldırlarıyla çıplak elde bayraklar
ve duası topyekün
tutmaz
olasılığı yüzde
bilinçsizce..
yaşamak
kendin bu kadar tükenmiş işte..
ha
bu arada
bana da durma koş kadar
hoştur
-a-sittir-
deli diyorlar
köhnemiş bir de
bu son günlerde
..
demek yaşamak bu kadar işte
bu
yaşamak tüketmiştir kendini
demek
benlikte bile..
29 Ekim gÜN iNCESİNDE
|