ON DOKUZ ESKİ ŞİİR
ON BİRİNCİ ŞİİR
Geri döndüm
Ve atlarımı ileri sürdüm,
Uzaklara, çok uzaklara
Ulu yoldan.
Nereye baksam
Uçsuz bucaksız enginlikler!
Her yerde esen doğu rüzgarı
Ağaçları ve otları dalgalandırıyor.
Hiçbir yerde göremiyorum
Eskiden burada olanları,
Nasıl isteyebilirim
Hareketin yaşlılığı yavaşlatmasını!
Çiçeklenmenin ve çürümenin
Zamanı belirlenmiştir.
Ah! başarı
Geç gelişiyle üzüyor.
İnsan
Ne metale ne taşa benzer,
Ve hiç kimsenin gücü yetmez
Yıllarını uzatmaya.
Öyle beklenmedik, öyle ansızın
Bizi de buluyor değişim.
Yalnızca iyi adını
Ölümsüz hazine olarak bırakarak.
(Çince’den
Rusça’ya çeviri L.Eidlin)