|
[ üzeyir lokman çaycı
]
KARANLIĞA SAVAŞLA YAZILANLAR
Bir daha ısınamayacaksın, soğuyan ellerin uzanamayacak dostluklara!
En azından bir kez olsun geriye bakma fırsatın var… Çiçeklerle dostluğunun süresini... sevginden aldığın hazları... iç güzelliğinle saçtığın ışıkları bir daha gözden geçir!
Ne yazık ki
Senin yarınlarına onlar karar verecekler.
Belki bir daha mart gelmeyecek. Karlar içine gömülemeyecek çocuk ayakların. Senden sonra okullardan savaş izleri silinemeyecek. Sen anılacaksın kitaplarla.
Kan izlerini görmeden, acıları hissetmeden son bir defa daha sarıl ananın kollarına
Nefes nefese
Vedalaş çiçeklerle.
Acılar duygularına adım attıkça zaman daralıyor.
Anıların
Saplanırken yüreklerine yaşayanların
Sen asla unutulamayacaksın.
Öfkeleri olduğu yerde bırakmak yerine
Neden savaşmak istiyorlar? Ne istiyorlar senden hiç düşündün mü?
İçlerindeki düşmandı onları harekete geçiren! Biliyorum kendileriyle bile dost olamayanların çılgınlıklarıyla karşı karşıyasın.
Elimden bir şey gelmiyor ! Özünde ölümler, gözyaşları olan savaşlarla seni hedef alan düşmanlıklara engel olamıyorum.
Sen çok küçüksün... Seni çok seviyorum!
Korkuya gölge, ağıta malzeme arayanların reçetelerindeki fos duygular yarın bir bir ortaya dökülecek… Tutkular kan lekelerini mürekkepleriyle yazarkan ellerini titretecek bazılarının. Gözlerin arkada kalmasın çocuk!
Sofra başında bir lokma ekmeği yemeden aç acına gözyaşlarıyla düşerse üzerine anan, ona gülümsemeyi unutma!
Şu an çıkar kokan savaş tacizleri altında yaşıyorsun Irak pencerelerinde titriyor.
Yaşlı çizgiler senin de peşine düşüyor!
Biliyorum tank uçlarında çiçekler yaşayamaz... Savaş sevgi değil acı taşır evlere !
Kan izlerini görmeden, acıları hissetmeden son bir defa daha sarıl ananın kollarına
Nefes nefese
Vedalaş çiçeklerle.
Acılar duygularına adım attıkça zaman daralıyor.
Mantes la Ville - 01.03.2003
-
|