GECELEYİN HOLDE
 

1.Adım

gecenin kilidine kırılır anahtar
kapı açılmaz olur bir daha,
ne gün düz ne ben,
uyanamayız artık,
parmaklarımız renk renk
mürekkep,
ay ışığı, çıplaksak
daha da bütünüz o ve ben.



2.Adım

bütün ölmelerim, öldürmelerim
için,
aynı anı yaşadı gece,
kan(ım) acımıyor(mu) böyle olunca (?)
 

3.Adım

kendi içine çekilir nefesim durup dururken
gecem kimseye katil değil, lambalar şahit olamaz karanlıkta
yitip giden zamana,
belki bu sefer batmaz gece gözlerime.



4.Adım

korkuyorsam, ki korku değil bu,
istemiyorum artık (u)yansın sokak lambaları ve
o kadar uzakta birikemesin ışığı yıldızların gözlerime,
masamda duramayan kağıtlar üzerinde bir kalemlik sessizlik,
yatağım sırılsıklam,
ben üşürken bu saatine varlığımın,
ay altını tutamıyor ellerime.

 

5.Adım

bu kadar içime girdiğinde
görünmez olacağımı biliyordum,
duvarımda biriktikçe etkisini kaybeden, Kafka'nın ölüm ilanları,
parmaklarımın iz sınırında kendinden geçen Avignon'lu Kızlar,
"duracaksan neden yürüdün" diyorum,
kapıların önünde biriken ayak izlerimden
yürüyenin ben olduğumu anlıyorum,
bilmediğim, girdiğim bütün kapıları kimin arkadan kilitlediği.

 

Kasım'02 İzmir