AN TAŞIYICISI

Bulunduğumuz Dünya : “Kabus” Olmayı Bekleyen

İnsanların toz zerrecikleri kadar olduğu “sanı yolu.” Her yanı karanlıkla sarılıdır. Karanlık kendini anlamlandırmak için mumların yanmasına izin verir zaman zaman. Karanlık yerde değildir, çukurdadır. Hep daha da derinlerinde düştüğümüz, varoluşumuzla hiç yüzleşemediğimiz bitimsiz çukurda. İçine kısılıp kalırsınız çukurun. Bazıları çukurda yaşadığını bile fark etmez.

Çukurun en sonunda, ki orası çukurun hiçliğini anlatırcasına bir baştır da, çembersel devimlerle kendinizi hep aynı yerde bulursunuz. Hiç ilerlemezsiniz. Ve bu bitmişlikte bile hiçlik olmayana özlem duyarsınız. Hep o hiçlik olmayana gelmek istersiniz.  Hiçliğin özleminde ertelenen ise hep insan olur, ve hiç gelmez. Çünkü hiç olmayan bir yerde hiç gelemezsiniz, hep ertelenir ve gecikirsiniz, geciktiğinizi bile bilmezsiniz…

Hiçlik olmayan hiçlik görünümünü yok etmek istercesine uykuya sarılırsınız. Yatağa gidersiniz ve yaşa(ma)dıklarınızın bir kabus olduğu umuduyla uyursunuz.! Hiçliğin Tanrısı sizi orda da yalnız bırakmaz. Bu deus-ex-machina, bu sorun çözücü göklerden inme Tanrı uykudayken sizi tekrar yatırır. Gerçeğe ne kadar uyanılacak hayat döşenirse sanı yolu o kadar güçlenir…

Gün gelir, uykularınızdan birinden geriye kısa bir dönüş yaşadığınızda tüm gerçeği anlarsınız, geriye doğru bakmak için zihninizin tüm hafızayı ve tüm yaşamlarınızı saklayan karlı zirvelerine tırmanırsınız. Artık “ben” yoktur, sanı yolu zirvelerden görülür değildir. Hiçlik yalnızca içinde olunduğunda vardır. Hiçliği yok etmişsinizdir ama bütün parçalarınız da o hiçliğin yaşamlarında yok olmuştur…

Modern birey birbiri üzerine uyunmuş hayatları yaşar ve gerçeği anlama şansına erişse bile artık çok geçtir.

Sanı Yolu’ nun sizi en baştan beri götürmek istediği o zirve ölümün zirvesidir.

“ Ve en arı hiçlik ölümdür, çünkü onda geriye hiçliğin kendisi bile kalmaz.”

Masalımsı Bir Dünya : “Gerçek” Olmayı Bekleyen

  İnsanların düşünceleri kadar büyüdüğü “gerçeklik yolu”. Her yanı güneşlerle sarılı bir dünya. Sadece ışık saçmaz o güneşler. Yere çok uzak da değildir. Güneş insanların ülkesinde ne binalar ne de bize içinde bulunduğumuz modern yaşamı hatırlatacak imgeler vardır.Işığınız zamanın dalgalara parçalayamayacağı kadar güçlüdür…

O yolun üzerinde, başı ve sonu olmayan yolda devinir dururuz. Gideceğimiz bir yer yoktur, ne de kendisinden geldiğimiz bir yol…O yolda sonsuz sonluyu kendi içinde taşır ve tüm güneş insanların özü, An Taşıyıcısı’ dır. O sadece gerçeklik yolunda bulunur. İnsanlar ölür orda, ama an taşıyıcısı hep taşınır. O yüzden zaman hiç geçmez, güneş insanlar tüm zamanlara hakimdir. Geçmiş, şimdi ve gelecek hep onlardadır.Varoluşları an taşıyıcısın yerleştiği bengi hayattır.

 Kendilerine ait Tanrı’ ları yoktur. Hepsi Tanrı’ dır ama hepsi de ölümlü.

Hiç uyumazlar ne de uyanırlar. Çünkü içine uyanacakları hiçbir yaşam yoktur. Onların yaşamları gerçeğin kendisidir.

Modern hiçlikte ona başkaldıran varoluşların bu masal dünyasının(gerçeklik yolunun) hayaliyle yaşadığı söylenir. Hiçliğin Tanrı’ sının kafasını Varoluş’ un aynası ile kopartan niceleri oraya erer.Hayatı çukurlardan alır, göklerin altına getirirler. Kötümserlik yerini iyimserliğe bırakır. Modernliğin içindedir onlar hala ama ona kendilerini bir öteki olarak tanıtabilecek kadar da dışında kalarak onu aşındırırlar zamanla.

Onlarda artık yaşamlar üzerine uyuyan modernlik olur ve kendi gerçekliği olan sanı dünyasından uzaklaşır. Gerçeklik yoluna geldiğinde, orada ilerlemek ister. Bir ev vardır, yolun tam ortası sayılan yerde. O evde masa başında, kalemin ucunda yok olacaktır. Eve yaklaşır, kapı açıktır. Kapıyı aralar ve bir rüzgar eşliğinde içeri girer. Hava çok kapalıdır. Yağmur yağmak üzeredir. Yazanın siluetini görür, bir elini kafasına koymuştur. Diğer elinde de kalem vardır.

Yavaş yavaş yok olmak üzeredir, yazarın yazının sonuna geldiğini anlar. Rüzgarın sesi olarak haykırır :

“Beni ancak bu masalsı dünyada öldürebilirsin.”

Yazar kendi yarattığını duyar ve cevabı gecikmez:

“ Bunun değerini bilsen iyi olur, çünkü en güzel ölümler masallarda yaşanır.”

Ardından yazarın suratına modernliğin gözyaşı damlar. Pencereden içeri yağmur girmektedir…

Kitabın son kısmı da böylece tamamlanmış olur.

Bir “Sonra”

Kitap basılır, birçokları yatağa gitmez olur. Çukurda isyanlar başlar, yeryüzüne doğru düşünce, okuma, yazma kazıları başlar. Çukur artık kabus olur. Bulunan olmaktan kabus olmaya geçmiştir. Çukurdan yeryüzüne büyük bir düşünce merdiveni yapılır. İnsanlar yavaş yavaş yukarıya çıkarlar. Yukarda onları güneş insanlar beklemektedir. Kitabın etkisi şiddetini artırır zamanla ve masalımsı dünya giderek gerçek olur.  Modernlik tarihin çöp tenekesine atılır.Deus-ex-machina yok edilmiştir… 

An Taşıyıcısı insanlığa sonsuzluğun erimez, bükülmez  anahtarını vermiştir; tüm modern kilitleri açan,  masalları gerçek kılan,  kötüyü ve çürümüşü uyanılan bir kabus kılan tek anahtar : Varoluş’ un Bilinci